Interview met Tim Gladdines
Tim Gladdines wilde graag gezien worden
Tim Gladdines (Veldhoven 1963) studeerde in 1990 af aan de Toneelacademie Maastricht, als docent/regisseur. Lange tijd was hij dramadocent, regisseur, acteur, trainingsacteur, cabaretier, presentator, schrijfdocent en vertaler. Maar de meeste voldoening haalde – en haalt hij – uit schrijven. Inmiddels heeft hij besloten om zo veel mogelijk voor het schrijven te kiezen, met daarnaast schrijfgerelateerde activiteiten. Hij schrijft voornamelijk kinderboeken en kinderpoëzie. De eenentwintig titels die tot nu toe (2025) zijn verschenen laten zich niet vangen in één genre of een bepaalde leeftijdscategorie. Veel schrijvers zijn makkelijk te herkennen omdat ze hun eigen genre, sfeer en handschreift hebben. Tim Gladdines wil zich niet beperken tot één genre of stijl en zoekt bij elke boek naar een nieuw geluid. Stijl is voor hem even belangrijk als inhoud.
Uit wat voor gezin kom je? Was het een artistiek gezin?
Ik ben de jongste van vier broers. Mijn moeder was heel talig, ze las graag detectives en bedacht en gebruikte voortdurend eigen woorden en uitdrukkingen. Zodra we konden lezen, gingen we wekelijks naar de bieb. Daar koos ik meestal drie boeken waarvan ik er dan hoogstens één uitlas. Ik was niet zo’n fanatieke lezer als mijn moeder of mijn broers, dat kwam later pas. Mijn ouders waren niet erg artistiek, maar mijn broers en ik wel.
Wat las je als jongen voor boeken en haal je nog inspiratie uit die boeken?
Ik las graag Suske en Wiske, Wipneus en Pim, maar ook Wiplala, en De grote zeven. Later werd ik fan van Tonke Dragt. Mijn inspiratie komt overal en nergens vandaan, dat laat zich lastig sturen.
Je deed de toneelacademie richting docent/regisseur. Wilde je dat als kind al worden?
Ik weet nu dat ik vooral gezien wilde worden. Dat lukt heel goed als je op het toneel staat, dus daarom wilde ik naar de toneelacademie. Daar ontdekte ik dat acteren een echt vak is, waar ik minder aanleg voor bleek te hebben dan voor lesgeven en regisseren. Daarom heb ik toen die kant gekozen.
Welke schrijvers bewonder je?
Ik noem altijd mijn Grote Drie: Paul Biegel, Tonke Dragt en Toon Tellegen. Die bewonder ik om heel verschillende redenen. Gelukkig lees ik ook veel prachtigs van andere schrijvers.
Je schrijft over allerlei onderwerpen en voor alle leeftijden. Hoe komen de ideeën bij je binnen en wanneer weet je voor welke lezers het geschikt kan zijn?
Ik vind het lastig om daar een goed antwoord op te geven. Eerst komt er een idee, een uitgangspunt, of een situatie. Meestal zit daar meteen een leeftijdsgroep aan gekoppeld, dat gaat bijna automatisch. Bij mijn nieuwste boek (De kermis kwam!, herfst 2026) dacht ik terug aan mezelf toen ik ongeveer tien jaar oud was. De hoofdpersoon kreeg van mij dezelfde leeftijd, en daarom lijkt het boek me ook het meest geschikt voor lezers rond de tien.
Wat was de aanleiding om Doe mij maar dicht met zo’n beladen onderwerp, over depressie en stemmen in het hoofd, te schrijven?
Ik was vastgelopen met een ander boek. Daar kwam ik maar niet uit en even was ik bang dat ik niets meer te schrijven had. Jarenlang heb ik zelf last gehad van depressieve periodes, en opeens dacht ik: over dát onderwerp weet ik veel. Maar ik wilde niet dat het boek helemaal over mezelf ging, en daarom heb ik er iets bij bedacht dat ik niet zelf heb meegemaakt: het zien van ufo’s.
Op welke manier heb je je in het onderwerp verdiept?
Nou, wat die depressie betreft heb ik me niet hoeven verdiepen. Dat schudde ik zo uit de mouw. Over ufo’s heb ik veel op internet gevonden.
Hoe ging het schrijfproces?
Bij dit boek ging het behoorlijk lastig. Het is in drie periodes geschreven. In de tussenliggende maanden kreeg ik geen letter op papier; het ging gewoon niet zo goed met me. Zodra het schrijven weer lukte, voelde ik me ook weer beter. Of andersom.
Waren er dilemma’s bij het schrijven? Zo ja, welke?
Het grootste dilemma was voor mij: mag een jeugdboek wel zo zwart en somber zijn? Ik wilde een eerlijk verhaal schrijven, waarbij je op veel vragen geen antwoord krijgt. Ik weet zelf ook niet precies waarom ik depressief werd, en hoe het kwam dat het beter ging. Misschien (waarschijnlijk) heeft therapie me veel geholpen, maar toch voelde het alsof ik was overgeleverd aan Hogere Machten. Ik vergelijk het met lichamelijk ernstig ziek worden: dat overkomt je, zonder reden. Zo voelde de depressie bij mij ook. Het kwam en het ging. Al kan ik natuurlijk wel zaken aanwijzen die een grote rol hebben gespeeld.
Heb je op het boek ook reacties gekregen van mensen die zoiets hebben meegemaakt?
Ja. Er is veel herkenning. Mensen vinden het somber en verdrietig, maar ook heel waar. Het doet blijkbaar recht aan hoe het voelt om depressief te zijn, en dat wordt gewaardeerd.
Hier mag je nog iets zeggen dat je graag kwijt wilt.
Ik zou het heel fijn vinden als lezers laten weten wat ze van Doe mij maar dicht (of een van mijn andere boeken) vonden. Ook, of juist, als ze kritiek hebben. Daar ben ik heel nieuwsgierig naar. Op mijn website staat een contactformulier.
Vragen: Janneke van der Veer en Pieter Feller
Lees hier de recensie van Doe mij maar dicht
