Wolf – Lara Taveirne
Blijven ademen in woorden
Op zijn achttiende trekt Wolf de deur van zijn studentenkamer achter zich dicht. Met een oude damesfiets fietst hij vijftig kilometer tegen de wind in, richting Breskens. Vijf maand later, in het hoge noorden, rent een vrouw achter haar hondje. Een lichaam, een dagboek.
‘Je stierf aan de voet van duizenden kerstbomen.’
Na de dood van Wolf zetten zijn ouders nooit meer een kerstboom op. Zijn zus Lara gaat in het boek op zoek naar stipjes licht in de duisternis van zijn planmatige en doordachte dood. Net zoals rouw zich niet in een vast keurslijf laat dwingen, zo cirkelen en meanderen haar gedachten doorheen het boek zoekend naar iets van houvast of verlichting.
‘Ik wil je terugschrijven’.
Herinneringen aan de kinderjaren en reconstructies van de laatste dagen wisselen af met verbeelding en dagboekfragmenten. Het is een voortdurend zoeken, een aftasten naar verklaringen die zich steeds weer onttrekken. Wolf verloor zichzelf in het personage van zijn dagboek. ‘Met elke woord groeit de papieren versie van mezelf. Terwijl de echte ik meer en meer in de schaduw verdwijnt.’ Ook de auteur kent dat gevoel: na het voltooien van een roman begint het moeizame terugvinden van de eigen stem.
‘Kom terug naar het baasje.’
Het schrijven van boeken is het vervullen van de wensen van haar broer. Schrijver worden was zijn droom net als zijn angst voor een middelmatig leven, ‘een leven leiden dat groter was dan het leven zelf’. Schuld sluimert. ‘Als wij, de oudsten, hadden gekozen voor een meeslepender bestaan, dan had jij er misschien meer op vertrouwd dat er jou iets waardevollers te wachten stond dan een volle spaarkaart bij het benzinestation.’
Elk gezinslid draagt een eigen versie van zijn verhaal. Niet iedereen rouwt ook met woorden. ‘Het boek vol woorden voelde als een daad van agressie tegenover het bijna mystieke stilzwijgen van sommige gezinsleden.’ Een halfjaar verstrijkt. Het dagboek moet weer worden geopend.
‘Voor mij is het geen voorwerp, maar een plek, een fysieke ruimte waar je met gevaar voor eigen leven doorheen moet.’
Lara Taveirnes benadering van rouw is eerlijk. Ze vermijdt het sentimentele en het drama. De verwarring, het proberen verklaren dat eindigt in bewaren, het begrijpen dat tegelijk verbeelden is. Verlies is nooit één emotie maar een doolhof van gevoelens. Zelfs het boek als object draagt betekenis: uitgegeven als een Moleskineschrift, net als het dagboek van haar broer, met zijn naam in witte letters, als een kompas van Tipp-Ex. Op de achtergrond fonkelt Cassiopeia, het sterrenbeeld in de vorm van een omgekeerde W, de letter die Wolf met vier takken maakte voor hij een vuurtje aanstak en zijn laatste sigaretten oprookte.
In dit intieme boek wordt schrijven een ritueel van aanwezigheid. Wolf laat zien dat wat verdwijnt, in woorden kan blijven ademen.
Kris Muylle
Boek bestellen!
