Mysterieuze flashbacks in boeiende roman
Een week in Parijs – Rachel Hore – Vertaling: Rob van Moppes – De Boekerij – 414 blz.
Een week in Parijs gaat over Fay Knox. Fay heeft al zolang ze zich kan herinneren vreemde flashbacks, die worden veroorzaakt door bijvoorbeeld een Franse chanson of de kerkklokken van de Notre Dame. Na een schooluitstapje in Parijs voelt Fay dit nog sterker, maar haar moeder zegt haar dat ze nog nooit buiten Engeland is geweest en zeker niet in Frankrijk, laat staan Parijs. Vijf jaar later vertrekt Fay weer naar Parijs. Dit keer met het orkest waarin ze violiste is. Ze gaan daar heen voor een tournee van een week. Haar moeder, zelf pianiste, is heel trots op haar, maar heeft dubbele gevoelens over haar reis naar Parijs. Ze worstelt met een geheim dat ze haar dochter niet kan vertellen. Vlak voor het vertrek van Fay stort haar moeder in en komt in het ziekenhuis terecht. De arts verzekert Fay dat ze weg kan gaan en haar moeder geeft haar een aanwijzing over een label in een zakje en een naam van iemand die ze op moet zoeken in Parijs.
Fay is hierdoor in verwarring gebracht en gaat op zoek naar die persoon. Die persoon vindt ze niet, maar ze ontmoet wel de journalist Adam, die ze op haar schooluitstapje vijf jaar terug ook al had gezien en daarna uit het oog was verloren. Ook ontmoet ze madame Ramond. Deze dame is geheel op de hoogte van het verleden van Fay, haar moeder Kitty en vader Gene. Een vader die Fay alleen maar kent van een foto. Madame Ramond vertelt Fay het verhaal en langzaam kan Fay alles een plekje geven.
Het verhaal begint in een weeshuis te Engeland in november 1944. Na deze proloog belanden we in 1956 te Parijs waar Fay haar schoolreisje heeft. Om vervolgens te belanden in maart 1961 als Fay hoort wederom naar Parijs te kunnen gaan. De rest van het verhaal speelt zich af in één week tijd met flashbacks die zich afspelen tussen 1937 en 1944. Het verhaal wordt afgesloten met een epiloog die plaatsvindt in december 1944 in hetzelfde weeshuis te Engeland. Daarna volgen er nog een noot van de auteur waarin ze achtergrondinformatie geeft over de verhouding van Frankrijk met Algerije. Dit speelt een kleine rol in het verhaal tijdens het verblijf van Fay in 1961 te Parijs.
Een week in Parijs leest zeer prettig. Als er een sprong in de tijd genomen wordt, staat er boven aan de bladzijde waar en welke datum we ons bevinden. Dat is op zich wel prettig, maar omdat het verhaal gewoon lekker loopt is dat niet nodig. Het is misschien een makkelijk gekozen manier van de schrijfster om achter het verleden van de ouders te komen door het gewoon te laten vertellen door één van de karakters in het boek, maar zeker niet storend. De persoon die dit vertelt, doet dit met de nodige emotie en af en toe tergend langzaam, zodat je er bijna naast wilt gaan zitten om het er uit te trekken. Wat de spanningsopbouw ten goede komt.
Dit verhaal over de ouders speelt zich af in de oorlog en aan het begin van het boek was ik op het verkeerde been gezet. Door de geheimzinnigheid en het verzwijgen van de moeder van Fay had ik verwacht dat één van de ouders een verkeerde keuze had gemaakt en dat zij zich daarvoor zou schamen en daarom niets wilde zeggen tegen haar dochter maar gedurende het verhaal blijkt dat iemand anders iets gedaan blijkt te hebben waardoor haar moeder zo reageert. Wat niet al te realistisch overkwam was dat Fay wel heel veel meemaakt en onderneemt in haar korte week in Parijs.
Rachel Hore heeft de setting waarin alles zich afspeelt ook goed verwoord, je ziet de hoofdfiguur gewoon door de Franse straten lopen en ook de historische gebeurtenissen goed in het verhaal verweven waardoor het geheel een zeer realistisch verhaal wordt. Een mooie roman, die boeit van begin tot einde, waarbij je blijft hopen dat de zoektocht van Fay naar haar verleden goed zal aflopen.
Conny Schelvis
