Die ene brief
Twintig regels liefde – Rowan Colemann – Vertaling: Mireille Vroege – Boekerij – 348 blz.
Twintig regels liefde gaat over verpleegkundige Stella. Tijdens haar nachtdiensten schrijft ze brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in, over het werken van de wasmachine, soms een ouderlijk advies of soms een laatste woord aan een geliefde. Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief die ze eerder wil posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop.
Twintig regels liefde is opgedeeld in zes stukken. Ze hebben als titel één van de nachtdiensten die Stella draait. Stella werkt in een hospice, een eindstation voor mensen die gaan sterven. We leren Hope kennen, een jongvolwassene op deze afdeling. Hope wil niet toegeven aan de liefde die ze voelt voor haar jeugdvriendje, omdat ze weet dat ze stervende is.
Op de afdeling verblijft ook de veertienjarige Issy. Issy kijkt enorm tegen Hope op en er ontstaat een mooie vriendschap tussen deze twee. Door Issy leert Hope te houden van zichzelf en te genieten van de dagen die ze nog heeft. De derde patiënt die een grote rol speelt in het verhaal is Grace, een zorgzame vrouw, die altijd klaar stond voor iedereen. Ze vraagt Stella een brief te schrijven aan een zoon waarvan niemand het bestaan van wist. Dit is de brief die Stella maar wat graag zou willen versturen voordat Grace komt te overlijden.
Naast haar werk zien we ook haar perikelen in haar privéleven en snap je waarom ze de avonden wil wegvluchten in haar werk. Verder is er nog Hugh die in dezelfde straat als het hospice woont. Hij heeft een kat die als een rode draad door het verhaal loopt en door de levens van de personages van het boek. Het hospice heeft de kat al geadopteerd als afdelingskat terwijl Hugh zich afvraagt waar het beestje zijn nachten slijt.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, dat van Stella, Hope en Hugh. Boven de hoofdstukken staan de namen vermeld van degene die aan het woord is. Het is een chronologisch verhaal en zoals gezegd beslaat het zes nachtdiensten. Voorafgaande aan de hoofdstukken staan brieven afgedrukt in een handgeschreven lettertype. Brieven die Stella voor haar patiënten schreef in de loop der tijd. Ontroerende en soms ook grappige brieven, waarvan je moet glimlachen of een traan moet wegpinken. Alhoewel elke brief een op zichzelf staand verhaal is, onderbreekt het het werkelijke verhaal niet. Ze zijn juist een goede aanvulling van het totaal plaatje. De roman leest lekker vlot en vanaf het begin zit je er middenin. Je leeft intens mee met de personages. Rowan Coleman heeft een prachtig verhaal neergezet dat ik met ontroering heb gelezen.
