Overtuigend geschreven politiethiller

Zomermeisjes – Jobien Berkouwer – A.W. Bruna – 303 blz.

Jobien Berkouwer werkte vijftien jaar in diverse functies voor de Nederlandse politie. Ze is juriste en voormalig hoofdinspecteur van politie. Tegenwoordig heeft ze een eigen bedrijf en werkt ze als profiler en adviseur voor bedrijven en particulieren aan het oplossen van zaken als stalking, afpersing en bedreiging. Ze is getrouwd, heeft een zoon en woont in Amsterdam. Berkouwer heeft regelmatige te maken met BN’ers, en wordt af en toe ingeschakeld door de media als expert.

In Zomermeisjes moet de jonge Amsterdamse rechercheur Lot van Dijk tot haar grote teleurstelling aan de slag bij het korps Twente – ver weg van waar het volgens haar allemaal gebeurt. Ze wordt gek van verveling, totdat tijdens een slepende nachtdienst ineens het lijk van een tienermeisje wordt gevonden in een afgelegen hutje in het bos.

Voor Lot is het al snel duidelijk dat het meisje onderdeel is van de fantasie van een gevaarlijke seriemoordenaar. Ze weet zeker dat er meer slachtoffers zullen volgens en staat te trappelen om aan haar eerste echte zaak als profiler te beginnen. Door de mannelijke collega’s binnen het korps, die haar specialisme met grote scepsis bekijken, wordt ze echter behoorlijk tegengewerkt. Dan wordt er een tweede slachtoffer gevonden. En moeten haar collega’s wel naar haar luisteren.

De basis van Zomermeisjes is een standaard politiethriller. Een jonge agente met een krachtige persoonlijkheid moet zich zien te bewijzen in een mannenwereld van de politie. Het is het necrofilie-element van Zomermeisjes dat het boek interessant maakt. Het spreekt tot de verbeelding en is een beetje ranzig, daar houden thrillerlezers wel van. Het is niet iets wat je dagelijks hoort of leest, en is daarom des te boeiender.

Wat zeker ook helpt, is dat Berkouwer het goed geschreven heeft. De hoofdstukken zijn kort, en de schrijfstijl is vlot en toegankelijk, Zomermeisjes leest makkelijk weg. Voor je het weet ben je weer een paar hoofdstukken verder. Daarbij is het verhaal is realistisch. Het proces binnen het korps lijkt waarheidsgetrouw (dat mag ook wel als de schrijfster jaren in de sector heeft gewerkt), en de personages zijn net echte mensen. Het verhaal overtuigt. Alsof het echt is gebeurd.

Af en toe krijgen we als lezer van Berkouwer een kijkje in het leven van de dader. We zijn erbij als zijn moeder hem slaat of uitscheldt, we zijn erbij als hij op jonge leeftijd het konijn van de buurman doodt, wij zien hoe hij keer op keer wordt afgewezen, en we zijn erbij als we zien hoe zijn leven verder overhoop wordt gegooid. De jongen heeft geen makkelijk leven, en het is geen wonder dat hij een beetje verknipt is. Je zou bijna medelijden met hem krijgen.

Al met al is Zomermeisjes aan de basis een beetje standaard, maar door de goede uitwerking, geeft Berkouwer ons toch een paar uur leesplezier. Berkouwer weet waar ze het over heeft, en laat ons een kijkje nemen in haar wereld. De ondertitel – ‘In het bos hoort niemand je schreeuwen’ – is een beetje suf en cliché, maar dat nemen we dan maar voor lief.

Felice Beekhuis

Recensie 2: Goed in elkaar gezette whodunit

Het begin van het verhaal grijpt je al direct naar de keel.
“Als een samoeraizwaard striemt de tak langs haar wang. Rats. Een scherpe pijn volgt. Ze besteedt er geen aandacht aan. Ze moet rennen, alsmaar blijven rennen. Haar blote voeten blijven soms steken in de modderige bosgrond. Haar kuitspieren verzuren. Haar tenen raken bladeren, takken, stenen, hard en verzuren. Rennen, als ze maar blijft rennen dan komt het goed.”

Lot is een jonge profiler die in Amsterdam heeft gewerkt en nu in Twente aan de slag moet. Na de zoveelste melding van uitgebroken paarden, die ze samen met haar collega moet zien te vangen, heeft ze het eigenlijk wel gezien in het Oosten des lands. Dan worden de dode lichamen van jonge meisjes gevonden en vermoedt Lot dat er een seriemoordenaar bezig is. Nu kan ze eindelijk haar kwaliteiten inzetten om deze moorden op te lossen, ook al wordt ze hierin flink tegengewerkt door haar mannelijke collega’s.

Met de korte hoofdstukken en de korte zinnen weet Berkouwer de spanning goed op te bouwen en vast te houden. De personages worden goed neergezet, ook al loopt het soms een beetje over van de clichés. Tot het einde toe weet je eigenlijk nog steeds niet wie de dader is, en dat is uiteraard precies de bedoeling van een goede whodunit.

Wel jammer dat ze van Twente een achtergebleven gebied maakt. Volgens dit boek denken de mannen aldaar nog steeds dat vrouwen er alleen maar zijn om koffie te halen. Ook weten ze in het Oosten van het land blijkbaar niet wat een profiler is en wat voor nuttige dingen die doet. Dit cliché stoorde mij enorm, alsof Twentenaren allemaal dom en achterlijk zijn.

In het tweede deel van het verhaal is de moordenaar veel aan het woord. Was de verhaallijn in het middendeel een beetje ingestort, er moest blijkbaar nog een stukje liefdesleven worden ingepast, vanaf hier wordt de spanning weer goed opgebouwd en wil je alleen maar verder lezen hoe het met de verdwenen meisjes afloopt en wat de dader heeft bewogen om dit te doen.

Berkouwer heeft een goed debuut neergezet. Ik vraag me af of er soms nog meer delen zullen volgen met Lot in de hoofdrol.

Erica Ganzevles