Ingetogen boek over opnieuw je plek vinden
Ollie en het kronkeldier – Wilma Geldof – Illustraties Marieke Nelissen – Luitingh – Sijthoff – 168 blz.
Wilma Geldof schrijft boeken voor verschillende leeftijden en in verschillende genres. Met Ollie en het kronkeldier bewijst ze dat ze zich beslist niet op één leeftijdsgroep of genre hoeft vast te pinnen. Ook het schrijven van een ontroerend kinderboek voor achtplussers heeft ze in haar vingers.
Olivier (roepnaam Ollie) woont in een pleeggezin. Zijn ouders zijn een paar jaar geleden omgekomen op zee, waarna hij bij zijn oma ging wonen. Toen die ook doodging, was een pleeggezin de enige oplossing. De andere pleegkinderen zijn er altijd maar gedurende een bepaalde tijd, dan gaan ze weer weg. Ollie niet, die blijft. Hij heeft immers niemand anders die voor hem kunnen zorgen dan zijn pleegouders Klaartje en Kenneth.
Het pleeggezin woont in een huis niet ver van de zee en op een dag vindt Ollie naast het huis ineens een aangespoeld zeedier. Het is een langgerekt, geel, pluizig beest dat op sterven na dood lijkt. Ollie redt het dier door het naar de schuur te brengen, waar hij het in een opblaasbadje stopt. Alleen moet hij het bestaan van Kronkel – zoals hij het dier noemt – wel streng geheim houden, want als zijn pleegouders erachter komen, zou Ollie hem vast terug moeten brengen naar de zee. Dat is natuurlijk uitgesloten: Kronkel is zijn vriend, die wil hij niet kwijt! Daarbij is Kronkel ziek en heeft hij verzorging nodig.
Hoe goed Ollie ook zijn best doet om Kronkel verstopt te houden, de andere pleegkinderen komen er toch achter. Ze gaan daar allemaal op hun eigen manier mee om, en omdat ze een geheim delen, ontstaat er gaandeweg een grotere vriendschap tussen de kinderen. Ook wordt stukje bij beetje prijsgegeven hoe Ollies ouders om het leven zijn gekomen en krijg je inzicht in de herkomst van Ollies angsten.
De dromerige illustraties van Marieke Nelissen doen het boek overigens meer dan goed. De illustraties zijn licht van kleur en stralen een bepaalde ruimtelijkheid uit, die voor mij symbool staat voor de ruimte die Ollie langzamerhand weer krijgt in zijn hoofd en zijn hart. Vooral in de paginagrote illustraties wordt dat ruimtelijke gevoel goed weergegeven.
Het verhaal vindt een mooie afronding op het moment dat Ollie afscheid neemt van Kronkel en daarmee niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk een sprong in het diepe waagt. Pas daarna kan hij de liefde van Klaartje en Kenneth beter toelaten, iets wat hem eerder niet lukte.
Ollie en het kronkeldier is een origineel en ingetogen boek over opnieuw je plek vinden en angsten overwinnen. Toch wordt het nergens zwaar. Geldof weet niet alleen op lichte toon te ontroeren, maar verrast ook met originele beeldspraak:
“‘Welterusten,’ fluisterde hij tegen de foto met de gaten. Hij had papa en mama eruit geknipt. Want dat waren papa en mama: twee weggeknipte mensen.”
Mooi.
