Er was eens: een lief, braaf zwart poesje
Het verhaal van de gelaarsde poes – Beatrix Potter – Illustraties: Quentin Blake – Vertaling: Joukje Akveld – De Vier Windstreken – 69 blz.
Het gebeurt niet vaak dat van een geliefd schrijfster járen later alsnog een verhaal gevonden wordt, dat al die tijd ergens in een la lag te wachten. Meer dan honderd jaar nadat het geschreven is, komt dit bijzondere boek uit in Nederland.
Het verhaal begint met “Er was eens een lief, braaf zwart poesje.” en meestal is het dan zo dat dat lieve, brave huisdier helemaal niet zo schattig blijkt te zijn als haar baasje denkt. Want niet alleen gaat poes Kitty, die zichzelf ook wel “juffrouw Catherine St. Quintin” noemt, om met heel gewone katten zoals Jetje en Pinkie, die haar “Q” en “Squintums” noemen, maar ook sluipt ze ’s nachts stiekem uit huis om op avontuur te gaan.
Kat Pinkie neemt dan haar plaats in. Die nacht haalt ze haar luchtbuks op bij kat Jetje om te gaan jagen op konijnen. Al snel blijkt dat ze toch niet zo heel goed met het geweer overweg kan. Ook lijkt ze een beetje te twijfelen op wie ze zal jagen. Een egel met wasgoed bijvoorbeeld maar niet, en op een muis met een mandje al evenmin. Wanneer ze twijfelend het geweer richt op een kudde schapen komen ze stampend op haar af terwijl ze tegelijkertijd bestookt wordt door kraaien. Snel verstopt ze zich achter een muur. Dichtbij haar hoort ze geluiden. Wanneer haar luchtbuks afgaat blijkt ze één van de wezels te hebben geraakt die boos het geweer uit haar handen rukt. Dankzij een konijn dat de wezels prikt met zijn paraplu weet Kitty haar geweer weer terug te krijgen en gaat er snel vandoor – achter het konijn met het blauwe jasje aan! Het dier hielp haar de twee wezels in de val te lokken. Maar in plaats van dankbaar te zijn en naar huis te gaan, blijft ze toch achter het konijn lopen, met haar geweer in de hand. Dat had ze beter niet kunnen doen …
Het is duidelijk dat dit verhaal zich in een andere tijd afspeelt dan de onze. Het is leuk om een kijkje te nemen in die heel andere leefwereld die niet zo ver weg lijkt, maar toch heel verschillend is. Uiteindelijk komt boontje om zijn loontje. Zou juffrouw Catherine St. Quentin dan eindelijk een écht lief, braaf poesje worden?
Een grappig detail is, dat je voorin het boek je naam kunt schrijven. Nu is dat op zich niet zo heel uniek, maar in dit geval staat er “Dit boek is van: de lieve, brave ….” wat, gezien het verhaal, een heel toepasselijk grapje is.
De illustraties van Quentin Blake, bekend van de verhalen van Roald Dahl, passen gelukkig erg goed bij het malle, komische verhaal van Beatrix Potter. Toch vind ik het jammer dat de enkele illustraties die Potter wel af had gemaakt, niet ergens in het boek geplaatst zijn. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik allereerst door het boek bladerde op zoek naar haar illustraties. Gelukkig maken de grappige, warrige tekeningen van Blake veel goed en misschien passen ze – heel toevallig – zelfs uitstekend bij het dwaze verhaal van de malle poes die op konijntjes wilde jagen.
