Opnieuw een smakelijke moordzaak

Tannie Maria en de demonische monteur – Sally Andrew – Vertaling: Barbara Lampe – Orlando – 351 blz.

Sally Andrew is in dit tweede deel over de Zuid-Afrikaanse Tannie Maria verder gegaan waar ze in het vorige deel was gebleven: Tannie Maria werkt nog steeds voor de Klein Karoo Gazette en helpt als een lieve Mona mensen die een probleem hebben, meestal op liefdesgebied, met goede raad en een goed recept. Want Tannie Maria houdt van veel en goed eten, het helpt haar om haar emoties onder controle te houden. Uiteraard zou Maria Maria niet zijn, als ze zich ook niet zou bemoeien met een moordonderzoek. Dit ondanks dat haar vriend Henk (de politierechercheur uit het eerste deel) wil dat ze zich gedeisd houdt, omdat hij bang is dat haar iets overkomt.

Andrew heeft direct weer de mooie sfeer van het prachtige Zuid-Afrika te pakken en we worden ook niet verveeld met een langdradig begin of ellenlange flash-backs. We krijgen een klein stukje cultuur mee over de Bushmen die in Zuid-Afrika wonen. Wel jammer vind ik het, dat hier niet iets meer informatie over gegeven wordt. Wat zijn dit voor mensen? Is het te vergelijken met de Aboriginals die in Australië wonen, maar dan in Zuid-Afrika? Het blijft allemaal een beetje vaag.

We worden wel weer getrakteerd op veel lekkere recepten. Voor elk moment en elk persoon weet Tannie Maria wel iets lekkers te bedenken. En ze moet haast wel onuitputtelijke energie hebben, want naast haar werk voor de Gazette doet ze onderzoek naar een moord, gaat ze zelf in therapie en kookt en bakt ze de hele dag door dingen als Mosbolletjiebeskuit, Cheesecake, Venustaart en Malvapudding.

Naast de moordzaak heeft Tannie Maria het ook niet gemakkelijk met haar liefdesleven. Gaat het nog wat worden tussen haar en Henk? Of strandt deze relatie door Henk’s overbezorgdheid en Maria’s onzekerheid? En wat is er nou precies gebeurd met Maria’s overleden man Fannie?

Ik vind dit tweede deel niet zo sterk als het eerste. Het plot in het moordmysterie is een beetje dunnetjes en het verhaal kabbelt een beetje teveel door. Ook komen veel van dezelfde grapjes als in deel één weer aan bod en dat is toch een beetje ouwe koek. Voor diegenen die Tannie Maria in hun hart hebben gesloten, is dit tweede deel wel aardig, herkenbaar en vlot te lezen.

In haar nawoord zegt Andrew dat ze ooit nog eens een echt kookboek gaat schrijven. Ik denk dat dat in deze fase een heel goed idee is, want de recepten die ze met ons deelt -achterin het boek worden weer enkele opgenomen- lijken me heerlijk.

Erica Ganzevles