Het verlangen van de prins – Marco Kunst – Illustraties: Marieke Nelissen
Betoverende leeservaring
‘Op een dag verschijnt een mysterieuze driemaster in de haven van het dorp waar Lode woont. Lode herkent in het boegbeeld meteen de geheimzinnige prins over wie hij soms droomt. Als het schip aanlegt, vormen de zeilen zich tot een majestueuze circustent. Lode glipt aan boord en volgt vanuit een schuilplek de bijzondere voorstelling. Maar dan gaat alles mis: hij raakt verstrikt in de zeilen en kan het schip die nacht niet meer verlaten. De volgende ochtend blijkt hij getroffen door de vloek van de prins: wie eenmaal aan boord van de prins heeft gedroomd, moet voor altijd aan boord blijven. Lode maakt nieuwe vrienden en leert alles over de raadselachtige geschiedenis van het eeuwenoude schip. Ondertussen gloort er hoop bij de bemanningsleden, want wie weet heeft Lode de sleutel in handen om de vloek van de prins op te heffen…’
Door deze achterplattekst, de titel en het sprookjesachtige omslag, ging ik ervanuit dat Het verlangen van de prins een sprookje betrof, dat zich lang geleden afspeelt. De verhaaltoon van het boek voegt zich daar ook perfect naar, en ademt een heerlijk magische sfeer. In eerste instantie raakte ik dus een beetje in verwarring toen het woord ‘televisie’ ineens opdook. Aha, het bleek dus om een (min of meer) hedendaags verhaal te gaan, in ieder geval niet enkel en alleen over een eeuw of wat geleden. Ik moest dus even in de reset, niet alleen in het begin, maar ook later een paar keer, toen er woorden langskwamen als jeep, telefoon, mitrailleur en roltrap. Op die plekken in het verhaal raakte ik een kort ogenblik van mijn à propos. Met nadruk op ‘kort’, want Marco Kunst heeft met Het verlangen van de prins zo’n mooi en beeldend verhaal neergezet, dat je er tot het einde aan toe in meegezogen wordt.
“Woordenman vertelde verhalen over de woede. ‘De ene keer spreken de verslagen van een reusachtige kwal met slijmerige tentakels, de andere keer van vogels met lange halzen en scherpe snavels. Dan weer zou duistere deining het schip belaagd hebben, wat dat ook mag zijn, of lange strengen plakkerig wier.’”
Er zit ook voldoende humor in het verhaal. Duistere spanning en mysterie worden fijn afgewisseld met een lichte, humorvolle toon, wat het boek niet alleen tot een betoverende, maar ook vrolijke leeservaring maakt:
‘Lang geleden?’ gromde Tola. […] ‘Adam en Eva, dát is lang geleden!’
De sprookjesachtige, dromerige tekeningen van Marieke Nelissen geven de sfeer van het verhaal perfect weer. Ik denk dat het nog een hele toer voor haar is geweest om te kiezen uit de vele, tot verbeelding sprekende fragmenten die de auteur bij elkaar heeft geschreven. Alleen al door de kunstwerken van Nelissen is dit een boek om in huis te willen halen, en dat heb je het prachtige verhaal nog tegoed. Wat wil een mens nog meer?
Boek bestellen!
