Wat een prachtige documentaires maakt die man …
Huisarrest – Louis Theroux – Ambo Anthos – Vertaling: Pon Ruiter & Onno Voorhoeve – 382 blz.
Als fan van de documentairemaker Louis Theroux was ik oprecht heel benieuwd naar het door hem geschreven dagboek in lockdown. Waar zijn charmante onhandigheid hem in zijn documentaires feilloos door ongemakkelijke situaties loodst, kan dat niet gezegd worden van de ongemakkelijkheid die je als lezer ervaart wanneer je sommige stukken van Huisarrest leest. Is het daarmee een slecht boek? Nee, dat ook weer niet.
Vooral de scènes en gesprekken met zijn jongste zoon Ray, (die overkomt als een slim en leuk jongetje) zijn lichtpuntjes in dit verder vrij eerlijke (hoewel ik me inmiddels afvraag in hoeverre Louis eerlijk is in dit dagboek) maar bij tijden ook echt ongemakkelijk boek.
De scènes over de aanvaringen tussen Louis en zijn vrouw Nancy, de onmacht die Nancy ervaart om niet alleen haar hoofd maar ook dat van haar kinderen boven water te houden wanneer Louis het geluk heeft toch nog te mogen vliegen voor opnames, het alcoholgebruik van Louis en de twee oudste zonen die in hun gedrag vaak enorm brutaal en behoorlijk irritant zijn, maken dat je als lezer soms met gekromde tenen zit.
De ontevredenheid bij dit middenklasse gezin is deels te begrijpen vanwege de lockdown, (maar vaak genoeg kwamen er nog allerlei vrienden en familie langs) waar we allemaal in hebben gezeten, maar er zijn grenzen. Juist die niet of niet consequente grenzen t.o.v. de kinderen maar ook t.o.v. elkaar en de gevolgen daarvan horen niet in een dagboek dat ter publicatie wordt aangeboden. Ik kan me voorstellen dat mensen die ten tijde van de lockdowns hun huis niet uitkwamen en niemand hebben kunnen ontvangen, die hun ouders en familie maandenlang hebben moeten missen, moeite hebben om mee te voelen met de gevoelens van frustratie en afzondering die vaak in Huisarrest naar voren kwamen. Louis en Nancy mogen nog steeds hun eigen bedrijf runnen, Louis mag zelfs af en toe naar het buitenland, er zijn diverse vrienden die regelmatig meehelpen om de drankfles te ledigen en de kinderen mogen af en aan toch naar school, omdat Louis een essentieel beroep schijnt te hebben.
Gelukkig realiseert Theroux zich aan het eind van het boek dat zij eigenlijk nog geluk hebben gehad. Wat mij betreft een understatement. Daarnaast viel het me op hoe egocentrisch Louis zichzelf afschildert in dit dagboek. Is hij echt alleen maar met zichzelf en zijn werk bezig of was dit een fase? Ik hoop het laatste. Tegelijkertijd vond ik het wel fascinerend om te lezen hoe een dergelijke man verslaafd kan raken aan een fitnessgoeroe (Joe Wicks) én dat daarbij onmiddellijk zijn brein bedenkt dat er misschien wel een documentaire van te maken is. Dát zijn dingen die ik wil lezen van Louis. Want een documentairemaker is hij. Een hele goede!
Ik vrees dat Huisarrest alleen is uitgegeven én vertaald omdat de auteur Louis Theroux heet.
