Door een extreme ervaring kom je dichter bij jezelf

De wilden – Marion Pauw – Anthos – 301 blz.

In De wilden van Marion Pauw raakt een vrouw, Naní, verwijderd van haar man en kinderen nadat ze een affaire heeft gehad met een collega. De wanhoop die ze voelt als het haar niet lukt het goed te maken en om weer contact met haar gezinsleden te krijgen, met name met haar bokkige bijna 16-jarige dochter, is in het boek goed voelbaar. Dat ze er na alle mislukte pogingen voor kiest om alleen op reis te gaan en door de jungle van Panama te trekken, kun je je als lezer wel voorstellen.

Het verhaal neemt een andere wending, als ze het reisgezelschap uit het oog verliest en verloren raakt in de jungle. Zwak en gewond wordt ze opgevangen door een groep indianen. In eerste instantie wil ze daar zo snel mogelijk weer weg, terug naar huis. Maar het besef dat ze daar niet meer zo welkom is, doet haar besluiten om te blijven. Als lezer voel je haar dilemma en ook dat van de stam, die haar accepteert en als redder ziet van de school die er moet komen, maar niet echt in hun midden kan opnemen omdat de sjamaan Hiraï dat verbiedt. De stam, waarvan de authenticiteit bedreigd wordt door de autoriteiten, ziet in de komst van Naní een teken dat alles goed zal komen. Of dit ook zo is, blijft lang onzeker en dat is een sterk punt in het boek.

De moeizame relatie tussen Naní en de sjamaan Hiraï is intrigerend. Tot het einde toe blijft onduidelijk hoe lang Naní bij de stam heeft geleefd, dat vond ik jammer. Ze gaat tussendoor een keer weg en komt, na een lauwe ontvangst van haar gezin, weer terug naar de stam. Daar voelt ze zich nuttig en nodig. Aan het einde van het boek moet ze definitief weg en dan blijkt dat Naní de speelbal is geworden in een politiek spel in Panama. De media-aandacht die volgt op haar terugkomst overvalt haar nogal, maar het ietwat zoete einde maakt alles goed. Na alle tegenslagen mag het haar wel weer eens meezitten.
Naní komt door het contact met de indianen dichter bij zichzelf en realiseert zich hoe groot de afstand tot haar man en kinderen was geworden voordat ze wegging. Maar ook dat haar plaats bij hen is en altijd zal zijn.

Marion Pauw, die zowel op Curaçao als op Aruba heeft gewoond, kan het gevoel van eenzaamheid als je in een ander land bent, in een gemeenschap die je niet goed kent, goed overbrengen. Ze heeft zelf ervaren hoe een affaire een desastreuze nasleep kan hebben. En dat de keuzes die je maakt, bijvoorbeeld even afstand nemen van je kinderen, altijd heel persoonlijk zijn.

Ghislaine Cals