Een suikerzoete kruising tussen een chicklit en een roman

Bloedsuiker, het zoete leven van een jonge arts in Spanje – Simone de León – Ad. Donker Rotterdam – 230 blz.

Sam is net is afgestudeerd als arts, maar ruilt, nog voordat ze een poging ertoe waagt, haar grote wens om kinderarts te worden in voor een leven als uitbater van een lunchcafé/ taartjeswinkel in Valencia. In Spanje bouwt Sam een nieuw leven op en leert in zeer korte tijd mensen kennen die haar meteen in hun hart sluiten en haar helpen met de opbouw van haar café. Het wordt haar als het ware in de schoot geworpen en taarten bakken, waar ze erg goed in blijkt te zijn, wordt haar nieuwe passie. Maar wat doet haar in haar eentje naar Spanje vertrekken en vooral, wat doet haar besluiten om Nederland en haar baan als kinderarts achter zich te laten en daar te blijven? Haar familie en vrienden begrijpen er niets van en willen niets liever dan dat ze naar Nederland terugkeert en iets met haar studie gaat doen.

De hoofdpersoon heb ik in het boek leren kennen als een afstandelijke, onzekere vrouw. Soms wil je haar een zetje geven, of een draai om de oren. Ze kampt met vage herinneringen die haar nukkig en depressief maken. Waar problemen ontstaan, haakt ze af of vlucht ze weg. Langzaam wordt duidelijk dat er vlak voor Sams afstuderen iets gebeurd moet zijn, iets wat schreeuwt om een totaal andere levenswending. De schrijfster probeert het issue zo lang mogelijk geheim(zinnig) te houden en geeft slechts af en toe een minuscuul kijkje in de keuken waar Sams grote probleem is gebakken. Pas later in het boek begrijp je beter waarom Sam zich op een bepaalde manier voelt en/of gedraagt. Best moeilijk om de aandacht van de lezer vast te houden als je maar zo weinig informatie geeft, maar het is de schrijfster in ieder wel gelukt om mij te blijven boeien. Uiteindelijk is het duidelijk dat Sam voor haar eigen fouten is gevlucht.

Ik zat snel in het verhaal en heb het steeds met genoegen weer opgepakt. Niettemin is het voor mij een boek over een weinig zeggende en lafhartige hoofdpersoon, die met veel mazzel en de hulp van moedige mensen op haar pootjes terecht komt, na een sprong waarin ze te pletter had kunnen vallen. Wat mij ook boeide in het boek is de beschrijving van het traditionele Fallas feest in Valencia. Een feest dat eindigt met ‘La Crema’, het verbranden van beelden. Ook ‘Mascleta’ (knalvuurwerkshow tijdens Fallas) wordt niet vergeten. Iets van de Spaanse cultuur opgestoken, dus.

Simone de León schrijft grappig, zorgeloos en gevat. Het luchtige en ontspannen boek met soms een suikerzoet verhaal (je krijgt af en toe ook letterlijk trek in een stuk taart), bleef mijn nieuwsgierigheid wekken. Het einde vond ik wat teleurstellend. Ik had gedacht en gehoopt dat Sam een groeiproces zou doormaken. Persoonlijk had ik haar aan het einde liever moediger en krachtiger gezien omtrent de reden waarom ze liever geen kinderarts wilde worden, in plaats van haar probleem door een ander op te laten lossen.

Hoewel ik de schrijfstijl van Simone erg prettig vind, heb ik me mateloos geërgerd aan de vele foutjes in het boek. Zelfs op de achterkaft staat een slordigheidfout, alsof het boek in een haasttempo is geschreven en niet meer nagekeken.

Hilda Spruit