Aangrijpend verhaal over een Siamese tweeling
Een – Sarah Crossan – Vertaling: Sabine Mutsaers – Pepper Books – 434 blz.
Sarah Crossan (1981) woonde in Ierland, Engeland en New York. Ze studeerde Filosofie en Literatuur en werkte daarna jarenlang als lerares Engels voordat ze fulltime schrijver werd. Ze won onder andere de YA Book Prize 2016 en de CBI Book of the Year Award 2016. Een is haar vijfde boek.
Grace en Tippi zijn een Siamese tweeling van bijna zeventien die niet anders weten dan dat ze samen zijn. Hun leven verandert echter drastisch wanneer ze niet langer thuis les kunnen krijgen, maar naar de lokale middelbare school moeten. Daar ontkomen ze niet aan gestaar en gepest, maar ontdekken ze ook dat anders zijn soms voordelen heeft. Wat ze echter nog niet weten is dat ze een hartverscheurende belissing moeten nemen; een beslissing die hun leven nog ingrijpender zal veranderen.
Een is geschreven in een zogenaamde ‘vrije versvorm’. Die stijl is niet helemaal mijn ding. Het voelt alsof er onnodig veel pagina’s gebruikt worden voor korte zinnen en extra witregels. De stijl zal misschien potentiële lezer afstoten, maar je hoeft je er geen zorgen over te maken. Het heeft me tijdens het lezen niet tot weinig gestoord, je kunt het hoofdpersoon Grace zelfs bijna horen zeggen. Maar omdat ik geen verstand heb van gedichten en verschillende dichtstijlen, wil ik me in deze recensie vooral richten op de inhoud. Want de inhoud is sterk, heel sterk.
Het verhaal over de Siamese tweelingzusjes Grace en Tippi grijpt je al snel en laat je niet meer los. Grace vertelt haar deel van het verhaal. Ze vertelt hoe het is om een Siamese tweeling te zijn, hoe mensen hun behandelen (altijd als één, nooit apart), hoe hun nieuwe leven op school eruit ziet, hoe het leven thuis eruit ziet, en hoe de beiden meiden samen toewerken naar een belangrijke, levensbedreigende beslissing.
“Anders dan bij Draak op school,
waar iedereen mag dragen wat hij wil,
wordt er op de Hornbeacon van de leerlingen verwacht
dat ze een uniform dragen.
Een spierwit overhemd, een gestreepte groene das,
en een geruite rok
met plooien aan de voorkant.
De gedachte erachter
is dat iedereen er hetzelfde uitziet.
Dat weet ik heus wel.
Maar voor ons maakt het niet uit wat we aantrekken.
Wij zullen altijd
opvallen,
en het is idioot om te proberen er net zo uit te zien als alle anderen.”
De kracht van dit boek zit er niet alleen in dat Grace pleit voor een individuele behandeling van de zusjes, maar dat schrijfster Sarah Crossan zich daar ook aan houdt. We bekijken de wereld vanuit alleen Grace’s oogpunt, in de ik-vorm. De zusjes zijn samen en kunnen niet zonder elkaar, maar zijn wel twee aparte mensen, twee individuen die gewoon altijd gezelschap hebben.
Ondanks dat het boek uit meer dan 400 bladzijden bestaat, kun je Een makkelijk ik een dag uitlezen. Deels vanwege de weinige woorden op iedere pagina, maar vooral vanwege het prachtige verhaal. De gevoelige lezer zal zelfs hier en daar een traantje laten. Crossan verdient een mooie pluim voor dit boek.
Felice Beekhuis
