De sterren van morgen
Belevenissen op een Engelse kostschool – De wereld van Wollebrandt – Nicolien Mizee – Brandt – 126 blz.
De wereld van Wollebrandt is een van de vier boeken in de serie De sterren van morgen. De andere delen zijn: De honger van Max, Het vuur van Louise en De tranen van Saar. Hoe is de serie ontstaan? Op de speciaal gemaakte website lezen we: “Vier schrijvers zochten elkaar op, en verzonnen een heel bijzondere school, genaamd Mortimer Mansion. Ze bedachten een gebouw vol leraren, met leerlingen en een schoolhond. Ze tekenden een plattegrond met slaapzalen en lokalen, een zwembad, een paardenstal en nog veel meer…
Op deze droomschool, waar bijzondere vakken worden gegeven en het eten ook heel speciaal is, begint net een nieuw schooljaar. Elke schrijver bedacht een nieuwe leerling en schreef daar een boek over. De boeken sluiten op elkaar aan. Maar je kunt ze ook los van elkaar lezen.”
Wollebrandt dertien jaar en de helft van een tweeling, zijn zus heet Wendelmoed, wordt door zijn ouders afgezet bij Mortimer Mansion geleid door het echtpaar Mortimer. De Leer wordt er onderwezen, wat die leer precies inhoudt, wordt in het boek niet helemaal duidelijk. Er zijn wat rare dansjes en er wordt gezond gegeten met veel spelt. Er is een goeroe, mister Baram Knoll, de bedenker van de leer, die aan het eind van het verhaal de school bezoekt.
“De Grote Knol leek zelf wel een beetje op een zon: hij was klein, kogelrond, een keek met zijn glimmende, kale hoofd stralend om zich heen.”
Wollebrandts zus Wendelmoed grijpt meteen de kans om van haar gekke naam af te komen en laat zich in Engeland Louise noemen. Wollebrandt doet dat niet. Ja, één keer zegt hij dat hij Tony heet, maar dat wordt door Mizee niet verder uitgewerkt.
Wollebrandt is een onzekere, soms stotterende nerd met een voorliefde voor fossielen, die vlakbij Mortimer Mansion te vinden zijn bij het gevaarlijke Covis Cliff.
Wollebrandts wereld is dus de kostschool, waar hij al snel in de problemen komt omdat hij per ongeluk een paar leerlingen verraadt, waarna hij in een isolement belandt. Gelukkig verricht hij niet veel later een heldendaad, waardoor hij weer in de groep wordt opgenomen.
Samen met Lourdes, die hij tijdens zijn heldendaad redt, doet hij bij Covis Cliff een bijzondere ontdekking die ook nog rol in het boek speelt. Er zijn verder wat puberproblemen. Zo wordt de Franse leerling Matthieu verliefd op Wollebrandt, maar die heeft dat niet in de gaten.
Een Engelse kostschool met een groep internationale leerlingen, de sterren van morgen, met bijzondere leraren en bijzondere vakken, dat zouden leuke, interessante boeken kunnen worden. De wereld van Wollebrandt is goed geschreven, maar wordt nergens meeslepend. De belofte dat er bijzondere leraren op Mortimer Mansion zouden zijn, kwam in dit deel niet uit de verf. Ook de bijzondere vakken die er gegeven zouden worden, kon ik niet ontdekken. Frans, scheikunde, aardrijkskunde en Engelse taal- en letterkunde vind je op elke kostschool. Ik vind dat De wereld van Wollebrandt de belofte op de website niet helemaal waarmaakt. Het is een aardig boek, maar ik denk dat de geringe omvang er debet aan is dat niet alle lijntjes, en dat zijn er nogal wat, helemaal goed zijn uitgewerkt.
Droogkomische humor in kostschoolverhaal – De honger van Max – Hans van der Beek – Brandt – 127 blz.
In De honger van Max volgen we de puber Max die wat aan de dikke kant is en die een obsessie heeft met eten. Als hij aankomt op Mortimer Mansion (goeie naam!), is het eerste wat hij doet verstopplekjes zoeken voor zijn naar binnen gesmokkelde etenswaren. Op deze kostschool – gevestigd in een kasteel – wordt er namelijk alleen ‘gezond’ eten geserveerd, wat voor Max niet alleen veel te weinig is, maar ook niet te hachelen. Hij vindt deze kostschool sowieso helemaal niks, maar hij moest er naartoe omdat zijn ouders genoeg van hem hebben. Althans, dat is wat hij per ongeluk heeft opgevangen.
Algauw – en tot zijn eigen verbazing – vindt hij aansluiting met een van de andere nieuwe Nederlandse leerlingen, een zekere Louise, die erg moet lachen om zijn grapjes. Het is ook dit meisje dat hem inwijdt in de liefde, althans, in de eerste voorzichtige (tong)zoenen. Ook wordt hij deelgenoot gemaakt van een geheime band die op een geheime plek op het kasteel bij elkaar komt. Voor Max is dit een openbaring: hij is hier zomaar een populaire jongen! In die zin heeft de titel een dubbele betekenis en geeft die niet alleen zijn fysieke honger aan, maar ook zijn honger naar erkenning, waardering en liefde.
Wat mij aan De honger van Max vooral goed beviel, was de schrijfstijl van Hans van der Beek. Het is zijn eerste jeugdboek, maar wat mij betreft mogen daar nog wel meer bij komen. In korte, compacte zinnen zet hij een droogkomische sfeer neer, die ook zeker door jongens gewaardeerd zal worden. Je krijgt goed inzicht in de opgroeiperikelen van een puberjongen, die nog helemaal niet weet hoe of wat met meisjes, en die gaandeweg van alles moet zien uit te vinden.
Wat mij minder beviel (ook aan het andere deel dat ik las, Het vuur van Louise), was dat de diverse verhaallijntjes wat dun blijven en dat een en ander niet voldoende is uitgewerkt. Want wat is het nou precies voor kostschool, dat Mortimer Mansion, en wat zijn de precieze beweegredenen voor de ouders van Max om hem daar naartoe te sturen? En wat zijn het precies voor mensen, die Mortimers, en wat houdt dat ‘Sterren van morgen’ nou eigenlijk in? Hoe gaat het eraan toe in de klas en in de eetzaal, hoeveel kinderen zitten er op die school? Het wordt allemaal vaag aangestipt, maar daar blijft het bij. Er wordt bijvoorbeeld nauwelijks gesproken over de bijzondere lessen die er gegeven zouden worden en voor een sektarisch-achtige school krijgen de kinderen naar mijn idee wel veel vrijheid. Ook het feit dat zelfs de jongens in een soort jurk moeten lopen en daar niet zo mee lijken zitten, vind ik niet geloofwaardig: op hun middelbare school in Nederland droegen ze toch ook gewone kleren?
Omdat de schrijfstijl van Hans van der Beek mij zo beviel, en ik regelmatig hardop in de lach ben geschoten, ben ik daar (misschien wat te makkelijk) overheen gestapt; jongeren zullen in dit boek namelijk evengoed genoeg herkenning vinden, vooral als het gaat om de droogkomische en tegelijkertijd ontroerende beschrijving van de ontluikende liefde tussen Max en Louise, en hoe er tussen Max en zijn slaapkamergenoten wordt gesproken. Jongeren die niet zo van lezen houden, zullen dit boek alleen daarom al zeker kunnen waarderen. Bij jongeren die wel van lezen houden en die een jongensachtig gevoel voor humor hebben, zal het ook in goede aarde vallen, hoewel die het boek waarschijnlijk wat dun zullen vinden. Aan de andere kant hebben zij dan ook de andere drie delen nog en dat is dan weer een voordeel van zo’n serie: dat je nieuwsgierig wordt naar de rest.
Ik hoop wel dat Van der Beek doorgaat met het schrijven voor jongeren – met eigen boeken, eigen verhalen, zonder in een keurslijf te hoeven zitten van een serie die met meerdere collega’s tot stand moet komen. Want met hoeveel zichtbaar plezier hij ook aan dit boek heeft gewerkt en met hoe veel plezier ik het ook heb gelezen, ik denk dat Van der Beek meer in zijn mars heeft. Wel met een goede redacteur naast zich die de verhaallijn en de uitwerking scherp in de gaten houdt. Maar dat is geen schande, integendeel: daar zijn redacteuren voor.
Wendelmoed wordt Louise – Het vuur van Louise – Judith Eiselin – Brandt – 125 blz.
Het vuur van Louise gaat over Wendelmoed, die zichzelf op Mortimer Mansion voorstelt als Louise. Ze is in Baarn opgegroeid, samen met haar tweelingbroer Wollebrandt, aan wie een ander deel uit de serie is gewijd. Vanaf hun vroegste jeugd zijn ze opgevoed volgens de regels van de Leer. Samen worden ze naar de Engelse kostschool gestuurd, Louise om haar vurigheid wat te dempen. Het is wel toevallig dat ik, toen Boekenbijlage mij vroeg of ik een of een paar boeken uit deze serie wilde recenseren, op gevoel Max en Louise uitkoos, zonder te weten dat deze twee een spil vormen in elkaars verhaal. Zo kreeg ik goed inzicht in de beweegredenen, frustraties en zielenroerselen van deze twee personages, en die sluiten in de twee boeken goed op elkaar aan.
In Het vuur van Louise lezen hoe Louise zich voelt ten opzichte van Max, dat ze hem wel heel leuk vindt, en lief, maar dat ze niet echt verliefd op hem is. Haar lichaam geeft echter iets heel anders aan. Als ze bij elkaar zijn, staat haar lichaam al snel in vuur en vlam, wat ze zelf ook niet zo goed begrijpt. In haar ontluikende seksualiteit zullen vast veel meisjes zich herkennen. Ook spelen paarden een belangrijke rol in Louises leven en is ze dolgelukkig dat ze die passie op Mortimer Mansion kan uitleven.
Zoals ik in mijn recensie van De honger van Max al schreef, vind ik ook in Het vuur van Louise jammer dat de diverse verhaallijnen nogal dunnetjes zijn uitgewerkt. Alles wordt wel aangestipt, maar er had van mij wel wat meer tijd uitgetrokken mogen worden om de boel wat uit te diepen. Dat is jammer, want het is duidelijk dat ook in dit deel een ervaren auteur aan het werk is, die er met veel plezier aan heeft gewerkt.
Dat gezegd hebbende: het concept op zich is heel goed en zal veel jongeren kunnen aanspreken. Het kan dan ook best zijn dat jongeren mijn bezwaren wegwuiven. Het zijn immers lekker geschreven boeken, waarin van alles zit: een portie spanning, een vleugje liefde, een mespunt mysterie en de nodige weerspannigheid die bij pubers hoort. En specifiek in De honger van Max ook veel humor.
Mijn advies: als je één van de delen gelezen hebt en die is je bevallen, lees dan ook de andere delen, dan heb je het verhaal compleet.
Anorexia verhaal – De Tranen van Saar – Jet Steinz – Brandt – 126 blz.
De Tranen van Saar is een van de vier delen van de serie De Sterren van Morgen. De delen zijn los van elkaar te lezen en in ieder deel komt een van de bewoners van de kostschool Mortimer Mansion, een nogal bijzondere kostschool in Cornwall, waar De Leer wordt nageleefd. Wat De Leer precies is, is onduidelijk, maar al lezende kom je erachter dat het in ieder geval elementen van de Vrije School lijkt te bevatten – de seizoenen, de elementen en gezond eten zijn er in ieder geval onderdeel van, net als het gekleed gaan in tunieken om de kinderen wat meer gelijk te maken.
Saar wordt door haar ouders afgeleverd op Mortimer Mansion. Ooit was ze een enorm zang- en danstalent, totdat ze anorexia kreeg en in een kliniek belandde. Om haar weer de oude te laten zijn, sturen haar ouders haar naar de kostschool in Engeland, waar ze de kamer deelt met de eigenzinnige Louise.
Saar maakt kennis met de knappe keukenhulp Tommy en wordt verliefd op hem. Via Facebook houdt ze contact met hem. Er zijn op de kostschool allerlei perikelen en belevenissen. Kledingruilparty’s, feestjes, voor het eerst ongesteld worden, ruzies tussen de leerlingen onderling en verliefdheden. Saar ontdekt dat Tommy een vriendin heeft en gaat uithuilen bij Orson, haar muziekdocent, maar dat pakt anders uit dan ze gedacht had…
De Tranen van Saar is een verhaal dat lekker wegleest. Je hebt als lezer wel steeds het gevoel dat er stukken missen, je krijgt weinig besef van tijd tot het plotseling het einde van het schooljaar is. Ook was de leeftijd van Saar niet duidelijk, wat versterkt werd toen haar klasgenote voor het eerst ongesteld werd. Toch is het een boek dat meiden vanaf 11 jaar graag zullen lezen – en daarna zullen ze ook de andere delen willen lezen.
