Een pleegbroer die het gezin op zijn kop zet
Plan C – Simone Arts – Illustraties: Samantha Loman – Holland – 124 blz.
Simone Arts (1975) is na het gymnasium Nederlandse Taal- en Letterkunde gaan studeren. Ze werkt als taaldocent bij Babel in Utrecht, geeft maatwerktrainingen Nederlands en NT2 (Nederlands aan anderstaligen). Ook geeft ze taalvaardigheidstrainingen bij bedrijven, is kinderboekenauteur en ook nog schoolschrijver.
Plan C gaat over Diede, ze is enig kind en gek op basketbal. Haar ouders willen een pleegkind in huis nemen en dat ziet Diede wel zitten. Als er een pleegbroer komt, zal ze voortaan niet meer alleen zijn en ze kijkt er al helemaal naar uit. Ze fantaseert dat hij naar haar basketbalwedstrijden komt kijken en dat hij het helemaal geweldig zal vinden in hun gezin. In de praktijk pakt het helemaal anders uit. Cees is een stille jongen en blijkt niet echt de interesse te tonen waarop ze had gehoopt. Ook ontstaan er de nodige problemen waar Diede niet op had gerekend. Dus moet ze haar idee en plannen bijstellen.
Ik ben niet veel boeken tegengekomen over het thema pleegkinderen voor deze leeftijdsgroep en ik denk dat de schrijfster er goed in is geslaagd om een duidelijk verhaal neer te zetten voor kinderen uit groep 7 en 8.
Er is het verhaal van Diede en hoe zij het ervaart dat Cees in haar gezin komt. En er zijn stukken waar je leest wat Cees zelf denkt. Zo kom je er stukje bij beetje achter waarom Cees niet meer thuis kon wonen en naar het gezin van Diede moest. Hij lijkt een stugge jongen, maar met die achtergrondinformatie krijg je begrip voor zijn gedrag.
Het is ook belangrijk om te laten zien dat kinderen vaak denken dat alles zo vanzelfsprekend is. Dit verhaal laat zien dat het niet altijd allemaal vanzelf gaat. Hoewel Plan C fictief is, is het geval van Cees wel degelijk een situatie die echt gebeurd zou kunnen zijn. Door de manier waarop Simone Arts het heeft geschreven, is het verhaal echt gaan leven. Niet alleen het probleem van Cees komt ter sprake, maar ook de impact op het gezin die er is na zijn aankomst. Door de luchtige schrijfwijze is het geen zwaar boek geworden, maar een prettig verhaal over kinderen met dagelijkse problemen.
Femke Schelvis(12 jaar): Zelf lees ik meestal fantasy, griezelige en spannende verhalen en dat is dit boek allemaal niet. Maar ik wilde het best wel lezen om te vertellen hoe ik het verhaal zou vinden. Het verhaal is makkelijk te lezen, korte zinnen en geen moeilijke woorden. Voor kinderen in de bovenbouw van de basisschool zou dit een goed boek zijn. Omdat Diede op basketbal zit en zowel jongens als meisjes als vrienden heeft en omdat het ook over Cees gaat, is het leuk voor jongens en meisjes die bijvoorbeeld ook de verhalen van Carry Slee leuk vinden om te lezen .
Door het verhaal heen lees je stukjes over wat Cees denkt en die zijn in een andere letter afgedrukt. Hierdoor leer je hem wel een beetje beter kennen. Al vind ik dat zelf niet prettig lezen. Ik heb liever één verhaal dat doorgaat.
Verder staan er kleine illustraties in het boek. Ze zijn best klein en niet veel. Ik vind dat jammer. Het mag of groter en meer, of gewoon helemaal weglaten. Het is niet het soort boek dat ik uit zou kiezen, maar ik denk dat als je dit soort verhalen wel leuk vindt, het een goed boek is om te lezen.
