Een wonderlijke wereld bedreigd door draken
De Tranen van Tataneh – Evi F. Verhasselt – Celtica Publishing – 416 blz.
Nadat de Antwerpse Evi. F. Verhasselt (1977) op haar twaalfde de jeugdbibliotheek uitgelezen had, besloot ze dat het tijd werd om zelf iets op papier te zetten. Het duurde nog tot 2004 voordat ze, onder het pseudoniem Fiona, haar eerste korte verhaal Ochtend in de Stad de wereld in stuurde. Verhasselt kreeg de smaak goed te pakken en er volgden er meer verhalen in uiteenlopende genres: Ze zeggen dat ik gek ben, De Hand van Sachmet en Bloedmoeder. In 2006 werd Mij rest slechts de stilte opgenomen in de bundel Een gebloemde lezing en werd haar novelle De Gevangene van het Licht gepubliceerd. Alle verhalen hebben een fantastisch kantje, net als De Tranen van Tataneh.
Tataneh, dochter van een grote scheppingsgod, mag van haar vader in de Wereldkamer helpen bij het scheppen van een nieuwe planeet. De onverdeelde aandacht die hij haar schenkt, schiet haar broer in het verkeerde keelgat en in een vlaag van jaloezie besmet hij de nieuwe planeet met drakeneieren. Moeder moet eraan te pas komen om de draken in slaap te brengen en een ramp te voorkomen. Na duizend jaar worden de moordluchtige draken uit hun slaap gewekt door prins Abromar en zijn vaste magister Gatorri. Een groep helpers gaat op pad om voor redding te zorgen. Maar of zij kunnen zorgen voor een goede afloop?
Leuk is dat de schrijfster heeft gekozen voor een groot aantal hoofdpersonen in De Tranen van Tataneh. De redding van de planeet Aedon is in handen van een bijzonder gezelschap: zwaardvrouw Celie, tovenares Illis, dief-eekhoorn Aggie, blinde elf Isryon, gekke zieneres Mérilanna, verbannen prins Thanator, weggelopen prinses Sarafina, trol Hammok, 16-jarige nomadenleidster Renka, zwevende monnik Ituko en zeemeermin met benen Néryan. In elk hoofdstuk komt een ander perspectief naar voren dan in de vorige. Tot het moment dat de helden elkaar ontmoeten, wisselt Verhasselt steeds de ene omgeving in voor de andere. Dit levert een hoop aparte namen op om te onthouden, maar het geeft ook afwisseling. Hierdoor leer je iedereen in dit bonte gezelschap kennen en leer je hoe ieder, met zijn eigen unieke eigenschap een rol heeft in de grote strijd tegen de draken.
Als je zo’n groep met mannen en vrouwen hebt, is het onvermijdelijk dat het ook liefde bij komt kijken. Liefde op het eerste gezicht is duidelijk iets waar Verhasselt wel van houdt, het is niet voor niets dat dit twee keer terug komt. Jammer vind ik het alleen dat ze de 15-jarige Sarafina zwanger laat worden van een volwassen man. Natuurlijk is de situatie op Aedon compleet anders dan die op onze eigen wereld, toch ben ik er geen voorstander van. Maar uiteindelijk draait het toch om de strijd tegen de vuur-, water-, zand- en luchtdraken.
“Het einde van Aedon is nabij. Weldra zullen de draken heersen over heel de wereld, net zoals ze nu al heersen over onze woestijn. Vergis je niet! Wij mogen er dan in geslaagd zijn om één exemplaar te temmen, maar ondertussen zit ons volk gevangen in Harshadah waar het omringd worden door horderden andere draken. Wij, Izdrin, kunnen hier een einde aan maken. De zieneres heeft haar macht gebruikt om te achterhalen waar de oorsprong ligt van al dat kwaad en roept ons op om een leger te verzamelen voor de poorten van Heronia, een stad in het noorden van Aedon. Alleen daar hebben we een kans om voor eens en altijd de draken de wereld uit te helpen.”
Al met al is Verhasselt een goede verteller en sleurt ze de lezer mee in de strijd om Aedon. Ze heeft een vlotte schrijfstijl een geloofwaardige fantasie. Het boek leest toe naar de grote eindstrijd, en die wordt geleverd. Geen kleinigheidjes, maar een bloederige strijd om de toekomst van alles en iedereen.
Felice Beekhuis
