Interview

Lisanne Andela en Anouk Wagendorp begonnen samen de uitgeverij Boeken & Boefjes

Lisanne Andela is Auteur & uitgever via Boekjes & Boefjes. Ze is geboren in 1990. Na de middelbare school volgde ze de opleiding HBO Leisure Management. Ze is gehuwd en heeft twee kinderen Ellanoor en Jarne.  Hobby’s zijn Koken, (voor)lezen, musicals bezoeken en leuke dingen doen met mijn gezin en vriendinnen.
Anouk Wagendorp is Illustrator, vormgever & uitgever via Boekjes & Boefjes. Ze is geboren in 1988 Na de middelbare school volgde ze een Opleiding tot docent Beeldende kunst & vormgeving. Ze is gehuwd en heeft twee kinderen, Abel en Evi. Hobby’s zijn tuinieren, koken, creatief bezig zijn en fotograferen.

Op jullie website vertellen jullie dat jullie buurvrouwen zijn. Hoe zit dat? Wonen jullie naast elkaar in Bitgummole?

We wonen inderdaad allebei in Bitgummole, in een nieuwbouwplan waar op dat moment bijna iedereen tegelijk kwam wonen. In het begin moest iedereen elkaar nog een beetje leren kennen, maar bij de allereerste buurtborrel hadden we meteen een klik. Er zitten drie huizen tussen ons in, dus we kwamen elkaar geregeld tegen. Pas later, toen het contact al wat hechter was, vertelde Lisanne over het verhaal dat ze had geschreven. Dat bleek het begin van De Verjaardagsstoet!

Anouk, ik las dat jij kunstdocent bent of bent geweest. Je werkt vanuit huis aan allerlei projecten. Wat doe je zoal dagelijks?

In het dagelijks leven ben ik op de eerste plaats moeder. Vanuit die rol heb ik bewust een stapje teruggedaan in mijn werk als kunstdocent, waardoor er ruimte ontstond om vanuit huis verder te bouwen aan mijn passie: illustreren en creatief ondernemen. Inmiddels heb ik een eigen onderneming waarin ik me bezighoud met allerlei creatieve projecten: van geboortekaartjes en line art portretten op maat tot wenskaarten en needle punch art producten. Daarnaast geniet ik enorm van het buiten zijn; ik haal graag een frisse neus in onze (moes)tuin met uitzicht over de Friese weilanden.

Lisanne, kun je vertellen wat jij in het dagelijks leven doet?

In het dagelijks leven werk ik in het managementteam van de Ronald McDonald Hoeve, één van de drie vakantiehuizen van het Ronald McDonald Kinderfonds. Het is een plek waar gezinnen met zorg intensieve kinderen even helemaal kunnen opladen in onze aangepaste appartementen. Daarnaast hebben we drie gastenkamers voor ouders van kinderen die revalideren in het naastgelegen revalidatiecentrum.

Ik haal ontzettend veel voldoening uit mijn werk, maar vind het ook belangrijk om tijd thuis door te brengen met mijn kinderen, die zich in rap tempo ontwikkelen. Ik probeer bewust zoveel mogelijk mooie herinneringen te maken, juist omdat ik weet dat niets vanzelfsprekend is.

Naast mijn werk heb ik samen met Anouk onze eigen uitgeverij opgericht, om van daaruit ons prentenboek De Verjaardagsstoet uit te brengen. Wat een avontuur is dat tot nu toe geweest!

Anouk, het is natuurlijk heel handig als je vlak bij elkaar woont. Het overleg over het boek kan dan heel gemakkelijk. Was dat een voordeel?

Zeker, dat was absoluut een voordeel! We lopen zo bij elkaar naar binnen, dus de lijntjes zijn heel kort. Overleggen kon zelfs ’s avonds met de babyfoon aan. Soms met een kop thee, en soms gezellig met een wijntje erbij. Onze kinderen zijn ongeveer van dezelfde leeftijd, dus die hebben vaak fijn samen gespeeld tijdens onze “sparmomenten” overdag. En toen onze zelf opgelegde deadline dichterbij kwam en ik nog flink moest gas geven op de illustraties, sprong Lisanne af en toe bij door een paar uurtjes op te passen. Teamwork makes the dream work!

Lisanne, jij had het verhaal geschreven na de geboorte van je dochter Ellanoor, maar het bleef jarenlang op de plank liggen. Waarom duurde het zolang voordat het een prentenboek werd?

Ik schreef het verhaal inderdaad in mijn kraamweek, een beetje een gek moment misschien maar ik zat vol adrenaline en creativiteit. Tegelijkertijd staat je wereld natuurlijk even helemaal op z’n kop na de geboorte van zo’n prachtig klein meisje. Het was een periode van mezelf opnieuw ontdekken. Ik had destijds een andere baan, we waren druk met de bouw van ons nieuwbouwhuis, en toen brak ook nog de coronaperiode aan. Dat maakte het extra lastig om echt sociaal contact op te bouwen in onze nieuwe buurt.

In de tussentijd kregen we ook nog een zoon, een nieuwe, prachtige fase in ons gezin. Het duurde daardoor even voordat het verhaal de aandacht kreeg die het verdiende. Het maken van het boek zelf heeft ook nog ruim twee jaar in beslag genomen. Voor Anouk was het illustreren van een compleet prentenboek natuurlijk ook een eerste keer, en omdat we alles in eigen beheer wilden doen, mét kleine kinderen erbij, hebben we daar bewust de tijd voor genomen. Achteraf gezien moest het precies zo lopen.

Anouk, elke illustrator heeft objecten waar hij/zij het moeilijk mee heeft. Wat vind jij lastig om te tekenen?

Omdat dit het eerste prentenboek was dat ik volledig zelf illustreerde, vond ik het in het begin best lastig om mijn eigen stijl te vinden. Ik heb zelf al ontzettend veel prentenboeken gezien en voorgelezen, waardoor ik onbewust ook een soort maatstaf voor mezelf had gecreëerd. Dat maakte het in de opstart soms een uitdaging om daar los van te komen en echt mijn eigen draai te vinden. Daarnaast was het even zoeken naar de juiste balans tussen voor- en achtergronden en hoe alles visueel met elkaar samenhangt. Maar toen ik eenmaal een duidelijke richting had gekozen, viel alles op z’n plek en kon ik het helemaal doorvoeren. Vanaf dat moment kreeg het echt mijn handtekening en werd het proces alleen maar leuker.

Lisanne, heb je nog meer verhalen op de plank liggen die eventueel een boek kunnen worden?

Zeker! Het eerste verhaal smaakte absoluut naar meer, helemaal nu ik heb gezien hoe mijn woorden tot leven kwamen in dit prachtige prentenboek. Ik heb inmiddels nog een nieuw verhaal geschreven, met een ander thema, maar opnieuw op rijm en met een licht educatief tintje. Wat dat precies is, blijft nog even een verrassing… maar Anouk en ik kunnen alvast verklappen dat we ook dit boek weer samen gaan maken én uitbrengen. Naar verwachting start Anouk in het voorjaar van 2026 met het illustreren van ons nieuwe prentenboek en we kunnen niet wachten om opnieuw zo’n bijzonder creatief traject samen te beleven.

Anouk, heb je illustratoren die je inspireren? Van vroeger of van nu?

Vroeger werd ik geïnspireerd door de illustraties van Max Velthuijs, vooral van zijn Kikker en Eend-serie. De eenvoud en warmte in zijn illustraties spraken me als kind al aan en eigenlijk nog steeds. Tegenwoordig haal ik veel inspiratie uit het werk van Mark Janssen. Zijn illustraties zijn prachtig en herkenbaar, en ik bewonder vooral de manier waarop hij luchtigheid en beweging weet te brengen in zijn kleurgebruik en penseelstreken. Vanuit mijn achtergrond als kunstdocent heb ik ook een zwak voor schilderkunst. Een werk dat me bijzonder inspireert is Marcella van Ernst Ludwig Kirchner, de expressieve kleuren en losse stijl spreken me aan en inspireren me ook in mijn eigen werk als illustrator.

Lisanne, ik neem aan dat je van lezen houdt. Welke boeken waren als kind favoriet?

Ik heb alle Harry Potter-boeken minstens vier keer gelezen! Die wereld vol fantasie en magie kon ik echt niet loslaten. Als jonger kind was De GVR mijn absolute favoriet, maar ik genoot ook enorm van Pinkeltje en de verhalen van Annie M.G. Schmidt. En De brief voor de koning van Tonke Dragt vond ik geweldig. Dat avontuur bleef me als kind echt bij. Ik heb altijd een levendige fantasie gehad. Als ik eenmaal in een boek zit, kan ik er moeilijk uit gehaald worden, de wereld om me heen verdwijnt dan compleet!

Anouk, je hebt twee kleine kinderen. Welke boeken lees je voor en vind je dat er onderwerpen ontbreken?

Ik lees veel voor uit de boeken van Claire Powell, die ik fantastisch vind vanwege haar kleurrijke en levendige illustraties. Ook Raar van Mark Janssen staat hier vaak op de plank, maar vooral de boeken van Boer Boris zijn favoriet bij ons. Daar zitten altijd kleine grapjes in de tekeningen verwerkt, waardoor er tijdens het voorlezen niet alleen een verhaal wordt verteld, maar er ook visueel nog van alles te ontdekken valt. Bovendien zit er vaak herhaling in de verhalen, wat het voor jonge kinderen prettig maakt.

Wat betreft onderwerpen die ontbreken, ligt het voor mij niet zozeer aan de thema’s zelf, maar meer aan de uitvoering. Sommige boeken zijn qua illustraties minder aansprekend, waardoor de magie van het verhaal minder tot zijn recht komt. De illustraties moeten echt een verrijking van het verhaal zijn: een uniek samenspel tussen beeld en tekst, met een mooie balans. Het oog wil tenslotte ook wat, en goede illustraties maken het voorlezen alleen maar leuker en levendiger.

Lisanne, je hebt ook twee kleine kinderen. Welke boeken lees je voor en vind je dat er onderwerpen ontbreken?

Hier is de Gruffalo is absoluut een favoriet, en ik hou erg van rijmboekjes. Kleine kinderen kunnen die na een paar keer zelf al meelezen, en dat maakt het extra leuk. Verder geniet ik van boekjes met een boodschap, zoals Kleine Bever en de Echo of Coco kan het. Ook de boeken van het Verhalen Orkest spreken me aan, vooral vanwege de uitstraling en de muziek. Wel vind ik het jammer dat de verhalen soms minder aanspreken doordat ze lang of minder vloeiend vertaald zijn uit het Engels.
Dat is ook meteen wat ik mis bij sommige prentenboeken: veel boeken komen uit het buitenland en dan gaat er soms iets van de kracht en de ziel van het verhaal verloren. Daarnaast zijn sommige kinderboekjes gewoon te lang voor het bed ritueel; dan sla ik vaak stukjes over. Hier heb ik als schrijver zelf heel bewust rekening mee gehouden.

Waarom een eigen uitgeverijtje begonnen?

We hebben ervoor gekozen om een eigen uitgeverij te starten omdat we voelen dat we de talenten die hiervoor nodig zijn zelf in huis hebben. Anouk brengt haar creativiteit en vormgevingservaring in, terwijl Lisanne haar commerciële achtergrond gebruikt om alles goed te organiseren en plannen.
Op deze manier kunnen we zelf stap voor stap bepalen hoe we dingen aanpakken. Het geeft ons de vrijheid om te experimenteren en te leren terwijl we werken aan iets dat echt van ons is. Het is een intensief proces, met vallen en opstaan, maar juist daardoor maken we enorme stappen en groeit ons inzicht het meest.
We zijn ons er wel van bewust dat het daardoor een veel grotere tijdsinvestering is, maar we zien dit niet als een eenmalig avontuur. Op de achtergrond hopen we voort te borduren op eerder gelegde connecties en tegelijkertijd anderen te inspireren en te helpen; vaak kun je meer dan je denkt en dromen zijn het waard om waar te maken.
We sluiten een eventuele samenwerking met een traditionele uitgever in de toekomst zeker niet uit, maar willen eerst zien hoe ver we op eigen kracht kunnen komen. De energie en motivatie die we krijgen van iedereen die enthousiast reageert op ons boek, maakt dit avontuur iedere inspanning waard.

Vragen: Pieter Feller

Lees hier de recensie van De verjaardagsstoet 
De website van Boekjes & Boefjes
Meer interviews