Maatschappelijk probleem in thriller
Dagen van schaamte โ Lieneke Dijkzeul โ Ambo-Anthos โ 220 blz.
Dagen van schaamte is onder te verdelen in vier stukken. In het eerste gedeelte maken we kennis met de negenveertigjarige Pieter Elting, gescheiden van Monica en kinderloos. Zijn beroep laat Dijkzeul in het ongewisse, maar hij is ergens leidinggevend en het wordt duidelijk dat hij mensen heeft moeten ontslaan. Hij is de dag katterig begonnen na een lange nazit op de tennisbaan de avond ervoor. Hij is blij dat hij naar huis kan en denkt tijdens zijn rit over zijn alcoholgebruik dat ietwat uit de hand dreigt te lopen. Thuis neemt hij een biertje. Dan wordt er aangebeld. Hij doet open en ziet twee met bivakmutsen getooide individuen. Even later ligt hij bewusteloos in de kofferbak van een auto. Hij wordt ontvoerd en belandt in een kale kamer met een bed en een nachtkastje. De ontvoerders ketenen hem vast aan het bed. Hij heeft geen idee wat er aan de hand is. Vermogend is hij niet, dus om losgeld kan het hen niet te doen zijn. Al snel blijkt dat hij er zelf achter moet komen waarom hij gekluisterd aan het bed met een luier om zijn dagen moet doorbrengen. Hij piekert zich suf, maar komt er niet uit.
In het tweede gedeelte verschuift het perspectief naar de daders, een man en een vrouw, en komen we โ als we het nog niet wisten โ de reden van de ontvoering te weten. Om de plot niet te verraden, kan ik hier weinig over zeggen. Alleen dat de daders een broer en een zus zijn. Het derde gedeelte is een logboek dat de zus heeft bijgehouden. Pieter Elting leest het logboek en ontdekt waarom de ontvoerders hem schuldig achten en dus gestraft moet worden. In het vierde en laatste deel van het boek verdedigt Pieter Elting zich tegen de aantijgingen. Hij is zelf maar een marionet die de regels van de overheid moet uitvoeren. In de ogen van de zus, voelt hij zich niet schuldig genoeg, maar toch besluiten de broer en zus om hem maar weer vrij te laten.
Lieneke Dijkzeul heeft een maatschappelijk probleem als onderwerp gekozen voor deze โthrillerโ. Ik zet dit expres tussen aanhalingstekens, want hoewel er genoeg momenten zijn waarop het spannend zou kunnen worden, lukt het Dijkzeul amper om die spanning op de lezer over te brengen.
Pieter Elting overdenkt zijn leven tijdens de gevangenschap en bedenkt allerlei tactieken om de daders te benaderen. Dit beschijft Dijkzeul bekwaam, hoewel Eltings leven niet overloopt van de interessante feitjes. Het derde deel, het logboek is het langdradigste deel, daar zit geen enkele spanning in. De afronding is nogal voorspelbaar. Ik denk dat Dijkzeul een kans heeft laten liggen, want er was van het gegeven een spannender boek te maken geweest. Nu blijft het hangen in een aardige poging. Het is geen thriller en het is geen maatschappelijke roman. Jammer, want uit eerdere boeken blijkt dat Dijkzeul tot meer in staat is.