Moord in meervoud
De jongen in het graf – Toni Coppers – New Book Collective – 317 blz.
Als we op de verkoopcijfers afgaan, behalen de Scandinavische thrillers in ons land een grote populariteit. Toch lopen er ook in Nederland zeer goede thrillerschrijvers rond. En als we de Vlaamse auteurs er nog eens bij doen, dan kunnen we zeker niet klagen. Echter blijkt het dat vooral de misdaadliteratuur van onze zuiderburen niet op grote bekendheid kan rekenen. In Vlaanderen komt dit genre eigenlijk pas na 1945 tot enig wasdom en pas echt tot bloei bij het verschijnen van de politieromans van Jef Geeraerts. Ook hier werden zijn boeken met graagte gelezen. En laten we ook Pieter Aspe met zijn commissaris Van In niet vergeten. Velen hebben ook met genoegen gekeken naar de televisieserie van zijn protagonist. Chris Vandenbroucke (thrillerkenner bij uitstek) heeft eens opgemerkt dat de geringe populariteit o.a. te wijten is aan het ontbreken van series, waarin met zich beter kan inleven in de telkens terugkerende personages. Welnu, laten we daaraan dan een einde maken, want het hier besproken boek is het veertiende deel van de Liese Meerhout-serie.
Hoofdinspecteur Michel Masson kampt al zestien jaar met het trauma dat hij geen bewijs heeft dat de seriemoordenaar Leo Meersman (zes slachtoffers) ook een zevende slachtoffer heeft gemaakt, Arne Schouten, een vijfjarig jongetje. Voor de zes slachtoffers is Meersman tot levenslang veroordeeld en nu ligt hij op sterven. Hij laat berichten dat hij iets te vertellen heeft. Masson hoopt natuurlijk dat hij nu een bekentenis zal afleggen over de moord op Arne. Dat doet hij ook maar trekt later zijn verklaring weer in. Het belangrijkste probleem voor de politiemensen is het ontbreken van een lijk. Het lijkt erop dat we in dit boek uitsluitend te maken hebben met een zogeheten “cold case”. Hoezeer we ons daarin vergissen zal blijken! Het boek heeft naast deze hoofdlijn een tweede case, zoals we in thrillerseries op tv wel vaker zien. Het betreft het sterfgeval van een Tilburgse oude dame, mevrouw Mayerfeld, een vriendin van Masson, in een hotel in Antwerpen. Een ongeluk of moord? In deze case speelt Liese de hoofdrol, terwijl in de lijn van de seriemoordenaar Masson de hoofdpersoon is. Toch komen alle andere medewerkers ruim aan bod. Een verband tussen de twee lijnen is er niet. Om de spanning te bewaren laat ik verdere details rusten.
Over spanning gesproken: Coppers weet die ragfijn op te bouwen, zeker rond Meersman, die mij in de verte aan Dutroux doet denken. De spanning lijdt tot een huiveringwekkende finale, die je na het uitlezen van het boek zeker nog dagen zal bijblijven. Een ander pluspunt van deze auteur is de levensechtheid van zijn personages: geen bordpapieren schurken en clichématige politiefunctionarissen. Door diep in karakters te duiken, schept hij mensen van vlees en bloed. Als er dan toch ooit verschil gemaakt moet worden tussen gewone en literaire thrillers, dan zijn dit redenen om hier voor het laatste te kiezen.
Hoewel zijn protagonisten vanaf het eerste boek uit de serie zijn gegroeid, is dat niet een reden om eerst de voorgaande delen te lezen. Ook als “stand-alone” is dit boek uitermate boeiend. Mijn advies: als u al meer Liese Meerhout thrillers hebt gelezen, ga dan beslist door met dit boek. Is het een eerste kennismaking met deze fabelachtige Vlaamse auteur, dan zal het beslist naar meer smaken!
De schrijver
Tot 2005 was Toni Coppers geen thrillerschrijver, maar publiceerde hij reisbrieven (De Beha van Madonna). Ook produceerde hij reisprogramma’s als “Gewoonweg”, “Lopend Vuur” en “Het Landhuis”. Toen debuteerde hij als thrillerschrijver met “Dixit, en in 2006 het vervolg op daarop: “Heilige Nachten. Met “Niets is ooit” (2008) schreef Coppers zijn eerste thriller rond Liese Meerhout, inspecteur Kunstcriminaliteit in Brussel. Tot nu toe door dertien delen gevolgd. Naast nominaties voor prijzen won hij in 2014 de Hercule Poirotprijs en twee jaren daarna de Hercule Poirot publieksprijs. In 2016 zond de VTM de 13delige tv-serie over Lieze Meerhout uit. “De Zaak Magritte” (2017) een misdaadroman rond deze Belgische magisch-realistische schilder schreef Coppers n.a.v. het internationale Magritte-jaar.
Kees de Kievid
