Van een raadselachtige schoonheid
De rijke uren van Jacominus Gainsborough – Rébecca Dautremer – vertaling Edward van de Vendel – Davidsfonds/Infodok – 56 blz.
Sla een willekeurig prentenboek van Dautremer open, en je weet niet meteen of het nu voor kinderen bedoeld is, voor volwassenen of voor allebei. Als je eenmaal aan het lezen en kijken slaat, blijkt vaak dat het voor beide doelgroepen geschikt is. In De rijke uren van Jacominus Gainsborough besteedt Dautremer daar zelfs een speciaal voorwoord aan.
Van kinderen wordt wel wat extra inspanning gevraagd om het verhaal goed te begrijpen, maar misschien hoef je ook niet alles te begrijpen. Er is zo veel te zien op Dautremers vaak paginagrote en raadselachtige prenten, dat dit al een feest op zich is. Dautremer verzorgde in dit boek ook de tekst, die dezelfde rijkdom en raadselachtigheid in zich draagt. Met deze twee elementen samen overtreft Dautremer in De rijke uren van Jacominus Gainsborough zichzelf wat mij betreft grandioos.
Het begint al met de titel, die je om te beginnen niet zomaar eventjes onthoudt, maar waarin de strekking van het verhaal wel al verstopt zit. Met ‘de rijke uren’ blijkt Dautremer ‘het leven’ te bedoelen – het leven van konijn Jacominus. Dat leven laat Dautremer zich in twaalf scènes ontvouwen. In elke scène lezen en zien we wat Jacominus allemaal meemaakt en wie hij tijdens zijn leven ontmoet, met mooie verwijzingen naar onder andere het werk van Beatrix Potter.
Ook als je niet precies kunt bijhouden wie er allemaal langskomt in Jacominus’ leven, bij Dautremer dompel je jezelf eenvoudigweg onder, en als iets je niet helemaal duidelijk is, blader je even terug – wat bepaald geen straf is.
Dat wij in Nederland van Dautremers kunstwerken kunnen genieten, hebben we te danken aan Edward van de Vendel, die al een aantal boeken van haar onder handen heeft mogen nemen (ook titels waarvan de tekst niet van Dautremer zelf was), en die ook dit keer voor een voortreffelijke vertaling zorgde.
“Er zijn er die nooit eens mazzel hebben, anderen hebben altijd pech.
Er zijn er die nergens iets van begrijpen,
en anderen die nergens op letten.
Er zijn er die alles van de nare kant bekijken,
sommigen kijken sowieso niet.’
Dat kijken, daar zit het ‘m nou precies in, bij Dautremer. Haar blik is zo scherp, wat ze in dit boek zowel in beeld als in tekst tot uiting brengt, dat je ogen tekort komt. Bij Jacominus kwam ik wel tien ogen te kort. Gauw nog een keer lezen.
