Vergeet J.K. Rowling en geniet gewoon
Koekoeksjong – Robert Galbraith- Vertaald door Sabine Mutsaers – Boekerij – 519 blz.
Lula Landry, beroemd en gelauwerd, maar ook egoïstisch en labiel supermodel, valt van het balkon van haar luxe-penthouse op een winterse dag in de Londense wijk Mayfair. Zelfmoord is de conclusie van de Politie. Alleen haar broer, John Bristow, rijke advocaat, gelooft er niets van. Hij schakelt dan ook de hulp in van privédetective Cormoran Strike om de onderste steen de bovenste te maken en te bewijzen dat Lula vermoord werd.
Strike kampt echter met zijn eigen problemen. Tijdens zijn legertijd raakte hij zwaar verminkt aan zijn been, waar hij nog steeds heel veel last van ondervindt. Ook financieel zit hij volledig aan de grond.
Zijn zaak draait voor geen meter en zijn verloofde zette hem recent op straat, waardoor hij op een veldbedje in zijn kantoor moet overleven. Als dan ook nog plots een interim-assistente, Robin, voor zijn deur staat, lijkt het hek helemaal van de dam. Hij kan haar namelijk helemaal niet betalen. Maar Robin begint enthousiast aan haar taak en blijkt efficiënter en nuttiger dan Strike zich had kunnen voorstellen.
Samen met Robin duikt Strike in het verleden van Lula en haar familie en (beroemde) omgeving om de eventuele moordenaar te ontmaskeren. Maar hoe dieper Strike graaft, hoe gevaarlijker het wordt. Dat het een literaire thriller is, behoeft helemaal geen betoog.
“Licht zwetend in zijn dikke overjas terwijl een zwak zonnetje het park in de verte deed glinsteren, vroeg Strike zich af of de merkwaardige verdenking die hem in haar greep hield meer kon zijn dan een wegschietende schaduw in het diepst van een modderpoel: een speling van het licht, een vertekend beeld, veroorzaakt door de wind op het wateroppervlak. Waren die nietige vlagen zwart slib losgewoeld door een slijmerige staart of waren ze slechts onbeduidende luchtbellen, gevoed door algen? Kon het zijn dat er iets op de loer lag, verborgen, begraven in de modder, iets waar andere netten vergeefs overheen gesleept waren?”
Robert Galbraith is, zoals ondertussen bekend, een pseudoniem van de Harry-Potter schrijfster J.K. Rowling. Ze schreef dit boek naar eigen zeggen onder een pseudoniem om zo terug te keren naar het begin van een schrijverscarrière, om te kunnen werken zonder hypes of verwachtingen, en om onverbloemde kritiek te krijgen op haar werk. Het werk begon echter pas over de toonbank te vliegen toen bekend geraakte dat J.K. Rowling de eigenlijke schrijfster is. De advocaat die dit bekend maakte kreeg hiervoor een boete van 1000 euro, jawel, voor het schenden van zijn beroepsgeheim. Rowling zelf zal er echter wel meer profijt aan gehad hebben.
Het boek zelf is een klassieke detective, zonder geweld of gruwel, maar wel prachtig geschreven. Rowling was echter wel vergeten dat we niet in een “verzonnen” omgeving à la Harry Potter zitten, maar wel in het alom bekende Londen. De ellenlange omschrijvingen van alles en iedereen maken het boek soms een beetje langdradig. Ik denk dat het boek perfect geschreven had kunnen worden in 100 of 200 pagina’s minder. Maar daarbuiten is het plot erg origineel, zijn de karakters heel mooi uitgediept en prachtig neergezet en is ook de ontknoping zeer verrassend.
Met Koekoeksjong toont Rowling dat ze ook een goede thrillerschrijfster is.
Is met Robin en Strike een nieuw speurdersduo geboren? Ik hoop in elk geval van wel!
Ann Roemaet
