Fascinerend boek

Septemberlichten – Carlos Ruiz Zafon – Vertaling: Nelleke Geel – Signatuur – 231 blz.

Na de dood van hun echtgenoot en vader, verhuizen Simone Sauvelle en haar kinderen Irene en Dorian van Parijs naar de Normandische kust. Speelgoedfabrikant Lazarus Jann heeft Simone aangenomen als hoofd in de huishouding en bibliothecaresse op zijn landgoed Cravenmoore. Irene ontmoet de zwijgzame tiener Ismaël en de twee worden verliefd. Na de plotselinge dood van hulpje in de huishouding en onverbeterlijke kletsmajoor Hannah, gaan de twee op onderzoek uit. Stukje bij beetje komen ze erachter dat de speelgoedfabrikant een duister geheim bewaart.

Carlos Ruiz Zafon heeft de gave om je helemaal in het verhaal te trekken en je zelfs niet meer los te laten als het boek al lang uit is. Septemberlichten is zo’n roman. Het boek is gepubliceerd als jeugdboek, maar ik vind het eerder een roman voor volwassenen. Het is geschreven vóórdat zijn internationaal bekende werken De schaduw van de wind en Het spel van de engel uitkwamen.

In het boek komen Irene, haar moeder Simone en broer Dorian na de dood van haar vader terecht in het kustdorpje Baie Bleue in Normandië. Simone heeft er een baan in het enorme huis van speelgoedfabrikant Lazarus Jann aangenomen. Zowel het huis als de speelgoedfabrikant herbergen grote geheimen die langzaam aan het licht komen. Niets is wat het lijkt en Irene en Ismäel moeten uiteindelijk een strijd aan tegen het kwaad, dat uit een mysterieuze, bovennatuurlijke hoek komt.

Hun strijd is uitputtend en kost hen bijna het leven. Tussen de twee bloeit een romantische liefde die de spanning in het boek op een welkome wijze aflost. Een boek vol avontuur dat je laat wegdromen, terwijl je op het puntje van je stoel zit. Een boek dat je opnieuw wilt lezen als het uit is.

Er wordt veel gebruik gemaakt van beeldspraak. Persoonlijk vind ik dat prachtig, maar bij teveel beeldspraak, zoals in dit boek, gaat het wat mij betreft toch enigszins ten koste van het verhaal.
Enkele voorbeelden:
‘De weg die langs de Plage des Anglais voerde, gloeide in het licht van de zonsondergang en kronkelde als een scharlakenrode slang het dorp in.’ en ‘De zon ging onder over de baai en de lenzen van de vuurtoren wierpen barnsteenkleurige en scharlakenrode lichtflitsen over het water. De wind was kouder geworden en de hemel nam een helblauwe kleur aan, bestippeld met wat wolken die als zeppelins van witte watten langsdreven.’

Hilda Spruit