Vlot leesbare roman met voorspelbaar slot

Vergeten grond – Anne Nicolai – De Crime Compagnie – 299 blz.

In Vergeten grond verhuist Karine met haar man Rob en haar tweejarige dochter Sofie van Haarlem naar het Limburgse platteland. Ze vindt er al snel werk als docente Engels. De nieuwe babysitter Heleen zorgt voor Sofie. Maar het leven in de voor Karine vreemde omgeving, valt haar zwaar. Dan wordt Sofie ziek, en langzamerhand krijgt Karine het vermoeden dat er iets heel erg mis is. Waarom krijgt Sofie het ene na het andere ongeluk, terwijl er voorheen niets aan de hand was?

Wanneer je bovenstaande flaptekst leest, is het gelijk duidelijk wat de oorzaak is van Sofie’s problemen. Mocht je daar nog over twijfelen, dan weet je het na een paar hoofdstukken toch echt zeker. Maar dat is niet waar het in Vergeten grond om draait. Het gaat om het proces, om het wat, hoe en waarom. Wat doet Heleen met Sofie waardoor ze steeds vanuit het niets wegvalt? Wanneer komt Karine daar achter? Wat doe je daar dan aan? Wat doe je als niemand je gelooft? Kan Karine zichzelf wel vertrouwen? Is Heleen wie ze zegt dat ze is? Dit zijn de vragen (en antwoorden) waar schrijfster Anne Nicolai in haar boek naartoe werkt.

Vergeten grond is zeer vlot geschreven, waardoor je het zo uit hebt. Het boek is daardoor ook toegankelijk voor iedereen. Het is geen spannende thriller, maar een roman voor een breed publiek. Het boek is vooral bedoeld voor vrouwen. Met name de frustratie en wanhoop van Karine zijn goed beschreven. Je zou haar als lezer het liefst advies geven, alsof ze een echt persoon is met wie je meeleeft. Hieraan, en aan de snelle afsluiting van het boek, is ook weer terug te zien dat het Nicolai vooral ging om het proces, niet om de spanning.

De titel van het boek heeft eigenlijk weinig met het verhaal te maken. De titel Vergeten grond doet vermoeden dat het in het boek draait om enge gebeurtenissen op de afgelegen boerderij waar Karine woont, maar dat is niet het geval. Het boek draait om de nanny en alles om haar heen. Toch snap ik wel dat Nicolai hiervoor gekozen heeft. Het is wel een mooie titel.

Uiteindelijk is Vergeten grond gewoon een leuk boek om tussendoor te lezen. Het is geen boek waarvan je over tien jaar nog precies weet waar het over gaat, het is weinig indrukwekkend. Maar het is zeker een goed boek om ter ontspanning te lezen.

Felice Beekhuis