Leren van het leven te houden
Waar het licht is – Jennifer Niven – Vertaling: Aleid van Eekelen-Benders – Moon – 333 blz.
Dit boek gaat over Theodore Finch, gefascineerd door de dood, die een einde aan zijn leven wil maken, maar elke keer gebeurt er iets waardoor hij het toch niet doet. Hij onderzoekt allerlei manieren, weegt voor- en nadelen tegen elkaar af en speurt op het internet over de slagingspercentages en de meest vreemde manieren om zelfmoord te plegen. De tweede hoofdpersoon in het verhaal is Violet Merkey (door Finch Ultraviolet genoemd), zij telt de dagen af tot haar diploma-uitreiking, omdat ze dit stadje achter zich wil laten, want het confronteert haar te veel met de pijnlijke herinneringen aan haar gestorven zus die twee jaar ouder was dan zij.
Finch en Violet ontmoeten elkaar op de hoge klokkentoren op school. Ze staan beide op de rand maar praten elkaar er weer vanaf. Wie wie gered heeft doet er niet toe en vanaf dat moment ontstaat er een soort van vriendschap tussen hen. Langzaam vertrouwen ze elkaar en vertellen ze hun geheimen. Finch leert Violet weer van het leven te houden. Voor school moeten ze samen een project doen en plaatsen bezoeken in de staat waar ze wonen. Ze besluiten op elke plek iets achter te laten en te genieten van de eenvoudige dingen, omdat het er niet om gaat waar naar je kijkt maar hoe je er naar kijkt en met wie…
Het verhaal is verteld vanuit een wisselend perspectief tussen Finch en Violet. Ze hebben beiden iets met de dood en proberen dit op hun manier een plek te geven. De verschillende perspectieven lopen vloeiend in elkaar over en het verhaal laat zich net zo vloeiend lezen. Violet en Finch zijn enorme tegenpolen, hij de stoere jongen die zich nergens van aan lijkt te trekken, alternatief en overal tegen aan schoppend en Violet het mooie, populaire en bescheiden meisje. Juist daardoor is er een grote aantrekkingskracht en al is het voorspelbaar dat ze verliefd worden, wil je eigenlijk niets liever dan dat het gaat gebeuren.
Het is echt een verhaal van deze tijd met problemen die de jeugd zeker zal herkennen. Mede hierdoor is het heel toegankelijk en door de prettige schrijfstijl leest het heerlijk weg. Finch blijkt een romanticus te zijn en zijn teksten en uitspraken zijn soms poëtisch te noemen. Er zijn komische momenten die een glimlach op je gezicht brengen, maar ook emotionele momenten die een heel andere kant van de hoofdfiguren laten zien. Een boek van een lach en een traan die mooi samenkomen. Het einde is misschien wat voorspelbaar, maar door de manier waarop het beschreven is en hoe je er naar toe wordt geleid is heel mooi onder woorden gebracht.
Ik weet niet of de schrijfster bewust de boodschap heeft willen meegeven om te genieten van de eenvoudige dingen, maar die heb ik er wel uit gehaald. Hoe eenvoudig het is om gewoon van iemand te houden en te genieten met de dag. Gewoon even stil staan bij iets eenvoudigs waar je gelukkig van wordt.
Conny Schelvis
