Dit boek neemt je mee naar de wereld die je vergeten bent
Blommetjes – JonArno Lawson – Illustraties: Sydney Smith – Uitgeverij Karmijn – 32 blz.
Meestal laat ik mij afschrikken door boeken zonder tekst. Ik herinner mij nog het tekstloze prentenboekje dat ik kreeg toen mijn kinderen klein waren, en het verhaal dat ik telkens weer, het liefst tien keer achter elkaar, opnieuw moest verzinnen. Dit boek vertelt het verhaal eigenlijk al vanzelf, met de vele prachtige prenten. Het verhaal, dat woordloos verteld wordt, is zelfs heel vertederend. En misschien past het juist heel goed, dat letters ontbreken, want wanneer kinderen met je meelopen aan je hand en onderweg bloemen plukken, zijn ze vaak stil, in hun eigen wereldje. Bovendien leent het meisje, de hoofdpersoon van het boek, zich uitstekend voor je kind om zich mee te identificeren.
Bijna elk kind zal de ouder herkennen, die soms vastgekleefd zit aan zijn of haar mobieltje. Menig kind zal regelmatig de hand van de ouder vasthouden wanneer ze ergens heen lopen. En de ouder heeft altijd maar haast. Moppert wanneer je voor de zoveelste keer een bloem wilt plukken. Als volwassene vergeet je echter, hoe mooi je de wereld vond als kind. Hoe alles bijzonder en betoverend was, zelfs het onkruid tussen de stoeptegels.
Blommetjes begint bij een grote prent, die vrij kleurloos is, waar vader en dochter door een winkelstraat van een stad lopen. Enkel de jas van het meisje is rood, waardoor ze extra goed opvalt. Op de volgende bladzijde zie je hoe ze om zich heen kijkt, verwonderd, zoals voor kinderen nog gewoon is, terwijl de volwassenen volledig in beslag worden genomen door hun bestaan en bezigheden. Dan ziet het meisje een bloempje naast een paal, een stukje onkruid dat daar zomaar groeit, zoals onkruid meestal doet. Het is, net als de jas van het meisje, het enige op de tekening dat een kleurtje heeft gekregen, zodat wat normaal onopvallend blijft, nu goed zichtbaar is. Waar volwassenen onkruid meestal vooral lastig vinden, zien kinderen er gewoon een mooie bloem in. Het verhaal laat dat ook heel mooi zien.
Je ziet hoe het meisje ruikt aan de bloem, met haar ogen dicht. Dan ziet ze opnieuw een bloem, dat ergens zomaar tussen bloeit, op een verder nogal troosteloze plek. Ze ruikt opnieuw met haar ogen dicht, terwijl ze aan de hand van haar vader verder loopt. Steeds meer bloemen plukt ze, die tussen stoeptegels groeien. Haar vader belt verder. In een parkje ligt een dood vogeltje en op zijn borst laat ze een paar bloempjes achter. Bij een zwerver steekt ze een bloem in zijn schoen. Een hond krijgt een pootje en bloempjes in zijn halsband, haar moeder bloemen in haar haar. Zodra ze begint met het uitdelen van de bloempjes, krijgt de wereld telkens een beetje meer kleur. Wanneer ze in de achtertuin stapt, op één van de laatste pagina’s, is een paginagrote illustratie te zien vol kleur en natuurpracht.
Blommetjes heeft het precies over twee van mijn lievelingsdingen op deze aardbol: bloemen en vogels. Maar het gaat over iets heel essentieels: het mooie zien in de kleine dingen. De dingen die je over het hoofd ziet. De dingen die je als volwassene vergeten bent. Het kleine gebaar dat je kan maken, en dat dat helemaal niet moeilijk hoeft te zijn maar kinderlijk simpel. Als volwassene ga je dingen voor lief nemen, vergeet je hoe heerlijk een narcis ruikt, hoe vrolijk geel een paardenbloem is en hoe leuk het is om de zaadjes weg te blazen. En als je alle zaadjes hebt weggeblazen mag je een wens doen. Weet je het nog? Dit boek is een hele lieve ode om de wereld weer door kinderogen te bekijken, om het mooie te zien in de allerkleinste, de allersimpelste dingen en om met deze eenvoudige gebaren, de wereld een klein stukje vrolijker te maken.
