Het leven op Aruba
Het sterven van Rebecca Lopez Ikario – Denis Henriquez – Marmer – 412 blz.
Denis Henriquez is een Arubaanse schrijver. Hij schreef 5 boeken, waaronder 3 Nederlandstalige romans. Over een periode van vijftien jaar werkte hij met onderbrekingen aan de roman ‘Het sterven van Rebecca Lopez Ikario’.
Het boek is vooral een portret van het eiland Aruba en zijn bewoners. Het begint met Rebecca Lopez Ikario, 84 jaar oud, die het bericht krijgt dat ze ongeneeslijk ziek is en niet lang meer te leven heeft. Dit nieuws wordt door de omgeving met een schok ontvangen. We leren als lezer dat Rebecca een zwakbegaafde zus heeft, Josefa en dat ze een zus Catarina had, die is overleden. Haar familie is een samensmelting van twee families, voortgekomen uit twee zussen. Met ouders die jong zijn overleden werd Rebecca de verzorger van haar tante, haar twee zussen en haar neef Esteban, voor wie ze de rol van vader en moeder tegelijk vervult.
Door de ogen van Rebecca lezen we hoe haar leven is verlopen, als administratief medewerkster bij de KNSM en hoofd van het huishouden. Over de soms moeizame verhouding met familieleden en bazen en de kranigheid waarmee zij alles overeind houdt.
Er passeren erg veel mensen de revue. Ooms, tantes, neven, nichten, buren, huishoudsters, vrienden. En tussendoor lezen we over de strijd van Aruba om los te komen van Curaçao, spanningen in Cuba, Esteban die naar Nederland verhuist, omdat hij met de Nederlandse Ariadne trouwt, sterfgevallen, de Tweede Wereldoorlog, de aanslag op de Twin Towers en politieke spelletjes op het eiland.
Het perspectief is meestal vanuit Rebecca, maar soms lezen we door de ogen van een buurvrouw, de huishoudster of Esteban. Dat is als het verhaal zich in het heden afspeelt. De verleden tijd beleven we helemaal door Rebecca’s ogen.
Rebecca herbeleeft veel van haar verleden tijdens haar ziekte:
“Uit alle spleten van haar geheugen stroomde het verleden naar het huis van haar geest, als een rivier die met alle zijtakken uitmondt in zee. Het was alsof ze haar leven nog eens beleefde, nu met de glans van een pas verworven juweel.”
Ook Esteban, die geregeld op bezoek komt, denkt veel na over het verleden. Elke keer als hij op het eiland aankomt stap hij weer in zijn rol als lijfwacht, chauffeur en boodschappenjongen. Hij heeft soms moeite met de traagheid van het leven op Aruba en dat Rebecca erg op hem leunt.
In deel 3 van het boek kabbelt het verhaal nogal voort. Rebecca wordt zieker, er komen veel mensen op bezoek, ze onderneemt soms eens wat. Esteban komt langs en vertrekt. We lezen over het ziekteverloop en het intreden van de verwarring in de geest.
“.. leek de ziekte een evenwicht te hebben gevonden, net als haar geest, die in balans bleef met het verleden als contragewicht voor het nu.”
Ik vond met name de eerste twee delen erg interessant om te lezen, omdat het echt een familie-epos is. Op het einde is het teveel van hetzelfde, met teveel details, waardoor het me minder kon boeien. Maar om een beeld te krijgen van Aruba, de eilandbewoners en hoe het eiland door de decennia heen is ontwikkeld, is het zeker de moeite waard.
