Liefdesverhaal tegen een gruwelijke achtergrond
De tatoeëerder van Auschwitz – Heather Morris – Vertaling Karin de Haas – Harper Collins – 318 blz.
De Australische scenarioschrijver Heather Morris was jarenlang bevriend met Lale, die na de oorlog naar Australië emigreerde. Lale is getrouwd met Gita en pas na haar dood, en vanwege zijn schaamte over zijn rol in kamp Auschwitz gedurende de Tweede Wereldoorlog, deelt hij zijn verhaal met Heather Morris die het verhaal in een roman heeft verwerkt.
In april 1942 komt Lale Sokolov in Auschwitz terecht. Hij krijgt daar de baan van “Tätowierer”, tatoeëerder, en moet twee jaar lang bij duizenden gevangenen een nummer op de arm kerven. Een van hen is Gita, nummer 34902. Vanaf het eerste oogcontact wil hij haar niet meer loslaten en zorgt hij ervoor weer in contact met haar te komen. We volgen hun ontluikende liefde gedurende de periode dat ze in Auschwitz verblijven. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en moet Lale naar een ander kamp. Beiden overleven de gruwelen en ze vinden elkaar terug om in Australië verder te leven.
Het is een mooi en bijzonder verhaal. De voorzijde van het boek laat twee in elkaar gestrengelde handen zien en de poort van Auschwitz. Het waargebeurde verhaal van de uitzonderlijke liefde tussen gevangenen 32407 en 34902, staat er onder. Een sobere sepia kleurstelling maakt het geheel compleet. Een gevoel van ontroering, terwijl je nog moet gaan lezen. Het is gruwelijk wat er in die periode is gebeurd in de concentratiekampen en het zijn verhalen die verteld moeten blijven worden. Maar naast alle ellende is dit nu juist een verhaal van liefde en hoop.
Helaas mis ik wel wat in het boek. Misschien komt het omdat de schrijfster van oorsprong een scenarioschrijver is en geen romanschrijver. Het leest ook wel een beetje als een filmscript. Jammer, want hierdoor mist het wat diepgang. Je weet dat het op waarheid is gebaseerd en dat de personages echt zijn, maar de stijl is voor mij iets te vertellend, waardoor het dus zoals gezegd wat aan de zakelijke kant blijft. Het is wat oppervlakkig en opsommend.
Na afloop is er nog een nawoord van de zoon van Lale en Gita, Gary, een dankwoord van de schrijfster en nog wat aanvullende informatie. De schrijfster heeft de nodige research gedaan om een goed totaal beeld te krijgen. In de aanvullende informatie lees je hoe het de andere overlevenden ( zowel goed als fout) is vergaan. Dit maakt dit boek tot een mooi document dat zeker de moeite waard is om te lezen.
