De Mosterdmoorden – Chris Bajema

Stadje om te willen bezoeken

Jules Hesseling heeft alles achter zich gelaten. Na een breuk met haar man heeft ze niet alleen haar leven opnieuw ingericht, maar ook haar thuis en haar carrière. Ze verhuist naar het afgelegen (fictieve) stadje Damburgh en wordt daar de nieuwe directeur van het plaatselijke museum. Wat een rustige start had moeten zijn, verandert op haar eerste werkdag in een nachtmerrie: er wordt een moord gepleegd, iets wat in dit idyllische dorp tot dan toe ondenkbaar leek.

Damburgh

Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van het jaarlijkse mosterdfeest in Damburgh, waarbij alles niet alleen om mosterd draait, maar ook om traditie. Hoewel de moord de festiviteiten niet zal tegenhouden blijkt deze narigheid slechts het topje van de ijsberg te zijn. Achter de pittoreske gevels van het dorp schuilt een web van geheimen, heimelijkheden die langzaam maar zeker naar boven komen.

Jules

Jules is een personage waar ik meerdere keren om heb moeten lachen, ze is een flapuit, wanneer haar schoonzus bijvoorbeeld naar de kapper is geweest zegt ze:
… O, Sas, die pony, wat schrikkelijk!’
Iets waar ik wel om moest grijnzen. Omdat de auteur de lezer meeneemt in haar hersenspinsels leer je haar steeds beter kennen. Vanaf dag één voelt Jules zich prettig in Damburgh, neemt ze geen blad voor haar mond en in alles wat ze doet blijkt haar oprechte belangstelling bij haar nieuwe leefgemeenschap.

Politiechef

Commissaris Lamberg is een op het eerste gezicht enorme klungel die geen idee heeft waar hij mee bezig is of hoe hij de zaken moet aanpakken. Hij is het enige personage waar ik me regelmatig aan stoorde, ik kon weinig sympathie voor hem opbrengen omdat hij, zeker in het begin, nogal karikaturaal is neergezet.
Wanneer Lamberg zelfs de ex van Jules als verdachte aanmerkt, heeft Jules door dat deze commissaris wat hulp kan gebruiken en samen met een schrijver uit het dorp gaat ze zelf op onderzoek uit.

Engelse sfeer

Op de achterflap staat ‘En vleugje Midsomer Murders en een snufje Miss Marple’. Daar heeft De mosterdmoorden inderdaad wel iets van weg. Het hele verhaal ademt een Engelse sfeer, of het nu ligt aan de appel- en perenbomen in de tuin, het vele theedrinken met een taartje erbij, taarten bakken, een knullige heemkundekring of de algehele kneuterigheid wanneer de personages bij elkaar op bezoek komen, het heeft allemaal iets gemoedelijks. Die knusse ongewongenheid maakt dat jij als lezer Damburgh zó zou willen bezoeken.

Ik had nog nooit een ‘cosy crime’ gelezen, maar het is me prima bevallen én ik weet nu meteen wat er met die term bedoeld wordt. Ga je binnenkort een weekendje weg of met vakantie? Neem De mosterdmoorden mee!

Susanne Koster