A.L. Snijders verdient veel meer lezers
Wapenbroeders – A.L. Snijders met illustraties van Roland Sips – AfdH uitgevers – 288 blz.
In Wapenbroeders vind je alle Zeer Korte Verhalen(ZKV’s)van A.L.Snijders uit 2012 gebundeld, het zijn er 131. Nu kun je deze verhalen natuurlijk achter elkaar doorlezen, maar dat zou jammer zijn. De verhalen zijn als bonbons en daarvan eet je er ook geen 131 achter elkaar. Doe je dat wel, dan word je waarschijnlijk misselijk, hoewel ik niet zal beweren dat het achter elkaar doorlezen van Snijders’ verhalen ook dat gevoel zal opleveren. Misschien leuk om te proberen om er daarna een ZKV over te schrijven?
Wat is een ZKV? In elk geval is het een verhaal dat niet langer mag zijn dan 200 à 300 woorden. Wat moet het onderwerp zijn? Elk onderwerp wordt gebruikt. Wijlen Martin Bril zei al dat een goede columnist en dat geldt ook voor een goede ZKV-schrijver van elk onderwerp iets moet kunnen maken. L.H. Wiener zegt op de achterflap nog iets dat kenmerkend is voor Snijders. “Gelijk hebben is voor hem van secundair belang, strijd is verspilling, kracht van voorbijgaande aard en zijn levenswijsheid komt pas dan tot zijn recht als hij na het analyseren van twee tegengestelde inzichten tot de conclusie komt: ‘Beide visies zijn juist.’”
Snijders schrijft soms ernstig, dan weer luchtig en vaak met humor, zoals in het verhaal S5, dat begint met de zin: ‘Mijn oudere vrienden hoefden niet in militaire dienst, zij waren gek.’
Bijna alle beginzinnen zijn sterk en prikkelen je om door te lezen.
Snijders vertelt in S5 dat hij zelf werd afgekeurd vanwege een knie die zomaar op slot kon gaan, maar vond het later veel interessanter om voor S5 te kiezen. Hij eigende zich het toe, maar op een dag werd het doodstil in een politieklas met dertig mariniers toen hij vertelde dat hij ooit op S5 was afgekeurd. S5 betekent de hoogste graad van geestelijke instabiliteit. Inderdaad dus een beetje gek en in elk geval niet geschikt voor het leger. Was het leger in alle gevallen zo erg dat jongemannen er niet in wilden en gekte voorwendden? Nee, ook aan dit verhaal weet Snijders zo’n draai te geven dat het tegenovergestelde waar kan zijn. Het kon er leuk wezen.
A.L. Snijders moet eigenlijk meer lezers krijgen. Het is jammer dat zijn verhalen slechts door een relatief kleine groep ‘kenners’ worden gelezen. Het liefst zou ik hem op de televisie zien, gefilmd in zijn werkkamer in zijn boerderij ergens in de Achterhoek voorlezend uit eigen werk, terwijl hij vanonder zijn borstelige wenkbrauwen de camera inkijkt. Een uitzending om elf uur ’s avonds, net zoals vroeger Simon Carmiggelt. Hij weet er zelf vast wel een leuk muziekje als afsluiter bij te bedenken.
Pieter Feller
