Aangrijpend verhaal over acute leukemie
Gebroken Bloed – Lisa Hilders – de Brouwerij | Brainbooks – 248 blz.
De schrijver van dit boek is ook meteen de hoofdpersoon. Lisa Hilders was 21 jaar toen er bij haar acute promyelocyten leukemie geconstateerd wordt. In het boek Gebroken Bloed vertelt ze haar verhaal. Gezond, 21 jaar en een serieuze verloskundige in opleiding… en dan verandert haar leven in één klap. Lisa ontdekt onverklaarbare blauwe plekken op haar lichaam. Binnen een paar dagen ligt zij doodziek op de IC. Zij balanceert verschillende keren op het randje van de dood. In die tijd schreven haar ouders en zus alles op wat er gebeurde. Deze stukken zijn ook opgenomen in het boek, zodat er een totaal beeld ontstaat. Lisa zelf weet weinig meer van die tijd op de IC, hoewel achteraf blijkt dat haar ‘dromen’ destijds eigenlijk allemaal waargebeurd zijn.
Gebroken Bloed is geschreven in een vlotte stijl, het leest als een roman. Geschreven ook op een nuchtere manier, hoewel uit elke bladzijde (wan)hoop, verdriet of angst spreekt. Hilders slaagt erin om zelfs een vleug humor in haar verhaal te brengen, ondanks de ernst van het geschrevene.
Heftig en aangrijpend vond ik sommige delen. Het moment dat Lisa afscheid neemt van haar familie, niet wetend of ze ooit weer wakker zal worden. De teksten van haar familie, staande aan de zijlijn. Zij moeten toekijken en kunnen eigenlijk niets anders doen dan er zijn en Lisa’s voeten masseren. Het gaf mij regelmatig een brok in mijn keel.
Daarnaast vond ik het ook gewoon een erg interessant boek om te lezen. Er wordt ontzettend veel informatie gegeven over de ziekte en de behandeling. Met mijn paramedische achtergrond vond ik dat boeiend om te lezen. Er wordt een reëel beeld geschept van een verblijf in het ziekenhuis. Zeer herkenbare beelden uit mijn eigen stageperiode in het ziekenhuis. Het boek is bijna een ode aan al die artsen en verpleegkundigen die er alles aan doen om de beste zorg te leveren aan mensen die aan hen zijn toevertrouwd. Uit het verhaal blijkt duidelijk, dat deze mensen vaak diep betrokken zijn en hun patiënten niet enkel als werk zien. Respect voor alle mensen die zich hiervoor inzetten!
Een eyeopener voor mij was de beschrijving van de moeite die Lisa had om terug te keren naar een ‘kanker-loos leven’. Buitenstaanders denken al snel dat je weer gezond bent en daar dus alleen maar erg blij om bent en volop geniet van alles wat je weer kunt. Maar zo blijkt het dus helemaal niet te zijn. Lisa beschrijft het op een mooie manier. Haar ‘nieuwe leven’, begonnen op de dag dat de diagnose gesteld werd, gaat echt niet meteen over rozen. Lisa krijgt nu pas de kans om alles te verwerken. Ze leest de teksten van haar familie, ziet de foto’s en filmpjes die op de IC gemaakt zijn. Een tijd die zij niet bewust heeft meegemaakt, maar waarin zo ontzettend veel gebeurd is. Daar kun je je echt niet zomaar overheen zetten. Ze heeft moeite met de ‘banaliteiten’ van het dagelijks leven. Waar maken we ons met z’n allen toch zo druk om? Haar wereld is totaal veranderd door haar ziekte.
“Echt terug zal ik niet komen voor mijn gevoel, want de Lisa die ik was ben ik niet meer. Ik heb een nieuw leven gekregen, een leven na kanker.”
Monique Dijkgraaf
