Bijzondere vorm van dementie
Hoe gaat het met mevrouw Van Middelkoop? – Gijs van Middelkoop – Elmar – 144 blz.
Verhalen, films en documentaires over dementie zijn in. Ze worden vaak gemaakt door zonen, dochters of echtgenoten, die het ziekteproces en de aftakeling van nabij meemaken. Gijs van Middelkoop die bekend is van zijn reisverhalen, is ook een zoon die het ziekteproces van zijn moeder beschrijft.
Op een dag ontdekt hij dat zijn moeder zich vreemd gedraagt. Ze lopen over een tuinpad waarop zij beestjes op ziet, maar hij niet. Het blijkt een hallucinatie te zijn. Er volgt een zoektocht naar de herkomst van de waanbeelden en eerst wordt gedacht dat het een vorm van Parkinson is. Echt duidelijk wordt dit niet, want ook na een bezoek aan de ‘beste Parkinson specialist van het land’ in Rotterdam, blijft een bewijs uit. Van Middelkoop beschrijft het bezoek aan het ziekenhuis humoristisch, hoewel de situatie natuurlijk schrijnend is.
Uiteindelijk denken ze dat het een vorm van dementie is en wel een heel bijzondere, zeldzame vorm. Het is waarschijnlijk Lewy body dementie. De patiënten krijgen last van loopstoornissen, verkrampingen en stijfheid, symptomen die vergelijkbaar zijn met die van Parkinson. Alleen de hallucinaties passen niet in het beeld van Parkinson. Eerst zijn het nog kleine beestjes die overal opduiken, maar langzamerhand worden ze groter. Het worden muizen en konijnen.
Wat ik niet helemaal snap is dat Van Middelkoop steeds tegen zijn moeder ingaat. Als ze zegt dat er op haar balkon twee emmers met dode muizen staan (dit is in het verpleeghuis), zegt hij dat hij niets ziet. Veel makkelijker zou het zijn om gewoon te doen alsof ze er staan en de emmers zogenaamd te legen.
Moeder woont eerst nog thuis en Van Middelkoop en zijn zus zien met lede ogen aan dat het niet goed gaat. Ze valt vaak en het tapijt wordt een landschap vol bloedvlekken. Door de stijfheid wordt trappenlopen steeds lastiger en dus wordt er een traplift geplaatst. Er komt wijkhulp en samen met de ondersteuning van haar kinderen gaat het wel weer een tijdje met mevrouw Van Middelkoop. Maar zoals meestal, is de aftakeling wel iets af te remmen, maar niet te stoppen. Er volgt een zoektocht naar een geschikt verpleeghuis. Die gaat al net zo moeilijk als het maken van afspraken met de Parkinson specialist in het Rotterdamse ziekenhuis. Uiteindelijk wordt er een particulier verpleeghuis gevonden waar meer mensen met dementie verblijven.
Een bijzondere patiënte is Adriana, een dementerende vrouw die denkt dat ze de directrice van het verpleeghuis is. Ook dit weet Van Middelkoop op humoristische wijze te beschrijven. Aan het eind volgt de onvermijdelijke dood van mevrouw Van Middelkoop. Voor die tijd is haar huis al verkocht. Bij de ontruiming ontdekt Van Middelkoop dozen vol bankafschriften en andere papieren en dan volgt de vraag – alles lezen of maar gewoon weggooien? Van Middelkoop koopt een shredder en begint de administratie, die teruggaat tot in de jaren zestig, te vernietigen. Uit zijn berekeningen komt dan al snel naar voren dat de vernietiging maanden zou gaan duren. Om dat te voorkomen, wordt er een firma ingeschakeld die alle dozen vol papieren meeneemt. De shredder verkoopt hij weer via Marktplaats. Kleren en meubels gaan naar de kringloop. Wat kleine dingen worden verdeeld tussen de kinderen en weer is er een leven voorbij.
Hoe gaat het mevrouw Van Middelkoop is een klein monument voor Van Middelkoops moeder. Hoewel er al veel over dementie is geschreven, springt dit boek eruit door de humoristische benadering, die het, hoewel het toch over een zwaar onderwerp gaat, licht en leesbaar maakt.
Boek bestellen!
