Kunst is zeker niet saai!

Het Picasso Mysterie – Manon Berns – Kluitman – 180 blz.

Achterflap: Storm en zijn beste vriend Jimi vormen samen de Blockbusters: een geheim genootschap dat altijd op ontdekking is. Storms moeder is restaurateur van schilderijen. In “de bunker”, haar atelier aan huis, onderzoekt zij regelmatig wereldberoemde meesterwerken. Storm vangt een verdacht telefoongesprek op van een man in hun tuin. Het gaat over iets wat zijn moeder absoluut niet mag weten. Wat is de man van plan? Het lijkt er op dat een wereldberoemd schilderij van Picasso uit het atelier van Storms moeder gestolen gaat worden. Maar Storm mag er met niemand over praten dat het schilderij bij hen thuis is. De Blockbusters besluiten zelf op onderzoek uit te gaan. Hun speurtocht naar de dader leidt hen via Afrikaanse maskers en de geheimzinnige orde van Martinisten tot in Parijs.

Manon Berns vraagt zich af hoe het komt dat kinderen kunst saai kunnen vinden. Om te laten zien dat kunst van alles kan zijn, maar niet saai, besloot ze de Blockbuster-serie te gaan schrijven, met telkens een ander kunstwerk in de hoofdrol. Het Picasso Mysterie is haar debuut.

De mysterieuze kaft en dan ook nog de kreet “Dan Brown voor jongeren!” op de voorkant schept hoge verwachtingen. Het boek komt wat moeizaam op gang, maar als de vader van Storm hem achterlaat midden op de stoep in Parijs om bij zijn opa op bezoek te gaan(die niet thuis blijkt te zijn) komt het verhaal goed op gang. Storm ontmoet een meisje in hetzelfde flatgebouw en zij gaat met hem de stad in op zoek naar een oplossing voor hun raadsel. De kinderen vallen van de ene toevalligheid in de andere, maar door de snelheid van het verhaal neem je dat voor lief. Verder wordt er op een heel goede manier van alles verteld over Picasso, zijn werk en het schilderij waar het om draait.

Na afloop van het verhaal is er nog een bronvermelding waarin wordt uitgelegd waar de schrijfster haar inspiratie vandaan heeft, informatie over het leven van Picasso, het schilderij en het Kubisme en waar je zijn werk kan zien. Ook wordt er verwezen naar een website van de schrijfster.  Het is voor de lezer leuk om deze sites te kunnen bezoeken direct nadat je het boek gelezen hebt, anders wordt het vergeten en gaat de eventuele meerwaarde, als die er is, verloren.

Het verhaal leest prettig, je steekt er wat van op, maar ik zou het eerder in de categorie van De vijf van Enid Blyton willen stoppen dan de vergelijking met Dan Brown te trekken. Het idee om op zo’n manier cultuur en informatie over kunst bij kinderen neer te leggen vind ik goed gevonden en kunst is zo zeker niet saai!

Conny Schelvis