David Walliams schrijft oorlogsavontuur
Opa vlucht – David Walliams – Illustraties Tony Ross – Vertaling: Roger Vanbrabant – Clavis – 400 blz.
Opa Vluchtis alweer het achtste kinderboek van David Walliams. Naast het schrijven van kinderboeken heeft hij ook prentenboeken op zijn naam staan en is hij bekend als comedian op de Britse televisie. In Groot-Brittannië wordt hij de opperbevelhebber van de Britse boekenhumor genoemd en in dezelfde adem als Roald Dahl genoemd als het gaat op de kinderboeken.
Het verhaal gaat over Jack en zijn opa. De opa van Jack was ooit een gevreesd gevechtspiloot in de Tweede Wereldoorlog. Hij verdedigde Engeland, zijn vaderland, vliegend in een razendsnelle Spitfire. Maar het verhaal speelt zich af in de jaren tachtig als Jack 12 jaar oud is en zijn opa een oude en verwarde man is.
Doordat opa zo verward is beleeft hij zijn oorlogsavonturen elke dag opnieuw en vertelt hij Jack de wildste verhalen. Soms ziet hij Jack als medesoldaat en beleven ze samen de avonturen waar over opa vertelt. Voor Jack fantasie en geweldig, voor opa alsof het nu speelt en van levensbelang. De ouders van Jack besluiten echter dat opa naar een bejaardenhuis moet en Jack komt er al snel achter dat er iets niet pluis is in dat bejaardentehuis. Jack en zijn opa plannen meteen een originele ontsnappingsstunt, maar de gemene directrice juffrouw Knor doet alles om die te verhinderen.
Genoeg ingrediënten voor een boek vol leesplezier. De vrolijke cover en illustraties van Tony Ross maken het helemaal af. Het boek begint met een voorstelrondje waarbij Tony Ross de personages als sterke karikaturen heeft neergezet. Het gehele verhaal is rijkelijk voorzien van illustraties die het verhaal nog grappiger maken. Het lettertype is afwisselend en speels maar wel is er gebruik gemaakt van niet al te kleine en duidelijke letters zodat ook jongere lezers het verhaal met plezier kunnen lezen. Omdat opa veel vertelt over de Tweede Wereldoorlog worden er nogal wat uitdrukkingen uit die tijd gebruikt, zoals Spitfire, RAF, WAAF, en Operatie Zeeleeuw, daarom is achter in het boek een verklarende woordenlijst opgenomen. Het geheel wordt afgesloten met originele foto’s van de opa van David Walliams die zelf bij de RAF heeft gezeten en van David Walliams in een Spitfire. Hier zal hij vast de nodige inspiratie vandaan hebben gehaald.
Ook heeft Walliams weer een rol gegeven aan Raj, de vreemde winkelier. Deze sleutelfiguur lijkt in elk boek dat hij schrijft weer op te duiken en dat is als je meerdere titels hebt gelezen heel goed en grappig gedaan. Je zit er altijd wel een beetje op te wachten waar hij opduikt. De flauwe grapjes die hij maakt en zijn voorspelbare karakter zijn echter niet saai maar geven juist wat extra humor aan het verhaal.
Zelf heb ik twee jaar terug de boeken van Walliams “ontdekt” en ik moet zeggen dat ik de mening van die Britten wel kan delen. Toen ik vernam dat er weer een nieuwe titel zou komen was ik dus ook zeer benieuwd. Ik heb inmiddels al zijn boeken gelezen en in vergelijking met zijn eerste verhalen is de schrijver zeker uitgegroeid tot een meesterlijk verteller van humoristische verhalen. Want hoe zielig, sneu, absurd en gruwelijk de thema’s ook zijn, ze zijn doorspekt met humor waardoor het een plezier is om ze (voor) te lezen.
De Tweede Wereldoorlog en de dementie van opa zijn de belangrijkste thema’s in dit verhaal.
De manier waarop een kind hier allemaal beter mee omgaat dan de volwassenen is voor de kinderen die het lezen ideaal om zich te kunnen identificeren met de hoofdfiguur. Het is knap dat naast de avonturen en de grapjes er ook stukken zijn die de lezer zullen ontroeren. Zoals de onvoorwaardelijke liefde tussen opa en kleinzoon.
Al vind ik het niet het beste boek van David Walliams, het is zeker van het zelfde niveau als zijn vorige twee boeken. Ik heb genoten van het verhaal en wat zeker leuk is, is dat de kinderen gelijk een stukje geschiedenis mee pikken.
Femke (12):
Ik vind de boeken van David Walliams leuk om te lezen (ook al zijn ze meer voor jongere kinderen bedoelt). Het leest daarom te snel, met leuke illustraties en ook het wisselen van de letters (als ze gillen zijn de letters dikker en groter) maakt het nog dat je nog sneller door het verhaal gaat. Boeken over de Tweede Wereldoorlog lees ik liever niet, maar met dit boek kwam ik toch het een en ander er over te weten op een grappige manier. Het was wel handig dat achter in het boek sommige woorden werden uitgelegd.
Sommige dingen vond ik wel een beetje voorspelbaar en ik had al snel door wat er gaande was in het bejaardenhuis, maar dat komt ook misschien omdat ik veel van dit soort boeken lees. Maar het maakt het verhaal daardoor niet minder leuk en ik blijf denk ik wel boeken van deze schrijver lezen.
