De rauwe werkelijkheid van oudervervreemding
Ontvoerd naar Irak – Marian van Zon – Uitgeverij Personalia – 160 blz.
Dit is het tweede boek dat Marian schreef over haar kinderen die door haar ex ontvoerd werden. Haar eerste boek Gezocht mijn kinderen geeft een nauwkeurige beschrijving van de zoektocht naar haar kinderen die Marian ondernam toen haar ex de kinderen na de kerstvakantie niet terugbracht en de emotionele achtbaan waar zij in terechtkwam. Ik leerde Marian kennen op internet vlak nadat haar kinderen ontvoerd waren. Het was een moeilijke periode voor haar en ik wist niet goed hoe ik haar kon steunen in haar enorme verdriet. Ik hoopte vurig dat ze ooit weer iets van haar kinderen zou horen, dat ze tenminste een teken van leven zou krijgen, iets. Ik dacht dat het haar zou helpen en dat het haar verdriet zou verzachten. Ik was dan ook enorm opgelucht toen ze vertelde dat ze weer contact had gekregen met onder andere haar dochter.
Na acht jaar lang in onzekerheid geleefd te hebben en niet eens te weten of haar kinderen nog leefden of niet, kreeg ze plotseling weer contact. Ik was zo blij voor haar! Ik had hier nogal een idyllisch plaatje van in mijn hoofd. Marian beschreef soms hoe moeilijk ze het had met het hervonden contact en op dat moment begreep ik niet goed waarom. Hoe was dat nu mogelijk, ze wist nu waar haar kinderen waren, kon met hen praten en mailen en het ging goed met ze, waarom ging het dan toch niet goed met Marian?
In haar boek Ontvoerd naar Irak beschrijft ze hoe het contact met haar kinderen en ex werkelijk verliep, en hoe ongelooflijk moeilijk dit voor haar was. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar dochter, die het zichtbaar erg zwaar heeft en het beeld dat zij van haar moeder had gevormd weer helemaal bij moet stellen. Tussen de regels door merk je als lezer het enorme verdriet dat haar dochter gehad moet hebben toen ze als klein meisje door haar vader plotseling werd meegenomen naar Irak, en haar moeder noodgedwongen achter moest laten en nooit meer zag.
Natuurlijk wil Marian haar kinderen dolgraag terug zien, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. Het contact met haar ex verloopt vaak zeer moeizaam, en ook het contact met haar dochter gaat alles behalve makkelijk. Het ene moment krijgt ze van haar nog lieve mailtjes en een volgend moment wordt ze totaal afgewezen en genegeerd. Voor Marian betekent dit dat ze heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en vrees, tussen het verlangen haar kinderen weer te zien en de angst dat ze haar niet willen zien, dat het allemaal niet door zal gaan en ze opnieuw alleen achter zal blijven.
Het lezen van dit boek viel me enorm zwaar. Ik had vaak een brok in mijn keel, soms voelde ik de tranen over mijn wangen stromen en hier en daar kreeg ik er flink buikpijn van. De emoties die worden beschreven zijn zo tastbaar en haar verhaal is zo ongelooflijk pijnlijk. Het boek is echter in een vlotte en prettige schrijfstijl geschreven, waardoor het makkelijk te lezen is. Het geeft niet alleen veel inzicht in het fenomeen kinderontvoering, maar maakt ook pijnlijk duidelijk wat het wrede effect hiervan is op kinderen en de achterblijvende ex-partner.
