De wereld gaat aan mismanagement ten onder…
Wees blij dat je ze nog hebt – Yvonne Kroonenberg – Atlas Contact – 184 blz.
Yvonne Kroonenberg sprak voor Wees blij dat je ze nog hebt met professionele verzorgers en mantelzorgers, artsen, zieke en demente ouderen in tehuizen en ouderen thuis. Op de achterflap noemt de uitgever het “een bemoedigend boek over een ingewikkelde levensfase voor ouderen en hun dierbaren.” Helaas kan ik die conclusie na lezing van dit boek niet delen. Het is een goed en soms zelfs grappig boek, maar bemoedigend vind ik het niet. De levensfase van ouderen – zeg boven de 75 jaar – is vaak ontluisterend, en wordt gekenmerkt door lichamelijke en geestelijke neergang.
Kinderen – want die zijn het meestal – worden ‘opgescheept’ met de verzorging van ouders die hen niet altijd liefdevol hebben behandeld en van wie de minder goede eigenschappen op oudere leeftijd ook nog eens worden uitvergroot. Als mantelzorger offer je je op, maar de dank is niet altijd groot.
Natuurlijk zijn er ook makkelijke en lieve ouderen, maar die zijn in dit boek maar met moeite te vinden. Veelal zijn ze mopperig, zeurderig en veeleisend. Als ze dement zijn kunnen ze apathisch zijn, maar ook agressief en onhandelbaar. Die houding heeft natuurlijk een oorzaak, want als de eindstreep in zicht komt en je aftakelt, word je daar niet vrolijker van. Wordt die dood dan uiteindelijk gewild door iemand, dan is het vaak niet makkelijk om euthanasie te krijgen. Je moet een wilsbeschikking hebben, je moet handelingsbekwaam zijn en dan moet je nog een arts vinden die je uit je lijden wil verlossen.
Uit de gesprekken blijkt wel dat de verzorgers – profs en niet-profs – meestal ontzettend hun best doen om de verzorging van ouderen goed te laten verlopen. Ze worden echter vaak tegengewerkt door van boven opgelegde regels, te weinig personeel en administratieve rompslomp.
Managers hebben in alle sectoren hun best gedaan om een minder goede reputatie te verwerven, zoals bijvoorbeeld in de bankensector en bij de woningcorporaties. Ook in de verzorgingssector veel klachten over het, meestal heel goed betaalde, management.
Managers vergaderen en bedenken regels en doen dat vaak zonder overleg met mensen op de werkvloer. Soms werken dingen in de praktijk prima, maar wordt door opgelegde maatregelen de werkdruk niet verkleind maar juist vergroot. Typerend voorbeeld is het volgende; in een verpleeghuis wasten de verzorgers de bewoners altijd bij waskommen. Dat ging vlot en werkte prima. Maar het management besloot anders. Er moest een bad komen en een badlift en twee verzorgers moesten een bewoner in bad takelen en gaan wassen. Alles nam veel meer tijd in beslag en dat ging weer ten koste van andere handelingen.
Na lezing van Wees blij dat je ze nog hebt kun je de conclusie trekken dat er (nog) genoeg geld is voor de bejaardenzorg, maar dat er veel verspild wordt aan hoge managers-salarissen en dat een economischer verdeling eigenlijk het geldtekort kan oplossen, maar welke minister is nu eens zo verstandig en handig om dat drastisch aan te pakken? Goed dat Yvonne Kroonenberg met mensen uit de praktijk heeft gesproken. Beleidsmakers lezen dit boek!
