Dramatisch verhaal waar je ook om moet lachen
De 9 dagen van Rabbit Hayes – Anna McPartlin – Vertaling: Saskia Peterzon-Kotte – Bruna – 390 blz.
Is het mogelijk om een dramatische gebeurtenis in het leven van een Iers gezin met veel humor en spot te vertellen? Anna McPartlin heeft het gedaan, en niet zonder succes. Zij heeft dan ook als stand-upcomedian gewerkt, maar schrijft ook scenario’s voor film en televisie. De 9 dagen van Rabbit Hayes is haar eerste roman die in het Nederlands is verschenen.
Ik was getriggerd door de reclame die beweerde dat dit een boek met veel humor, kracht en liefde is. Het begint echter erg dramatisch met het feit dat de 44-jarige Rabbit Hayes borstkanker heeft en vanwege uitzaaiingen in een verpleeghuis terecht komt, waar ze haar dood afwacht. Maar vanwege de kleurrijke personages in het boek en de maffe gebeurtenissen die de familie van Rabbit meemaakt, is het verhaal allesbehalve zwart, donker of tranen trekkend.
De moeder van Rabbit is een vloekende en grove vrouw die geen blad voor de mond neemt, maar iedereen met veel liefde en respect behandelt. Broer Davey was bijna wereldberoemd geworden als drummer van een band, maar toert nu door Amerika met een country-zangeres en geniet nog volop van het vrijgezellenbestaan.
Zus Grace is een kloon van haar moeder, met vier puberende zonen. Vader Jack kan alleen maar huilen elke keer als hij bij Rabbit op bezoek komt, zodat hij steeds weer de kamer wordt uitgezet door de andere familieleden. En dan is er ook nog de beste vriendin van Rabbit, Marjorie, die zo’n beetje bij het gezin hoort, omdat haar eigen moeder een kille tante is. Maar wie is Johnny, waar alleen maar in de verleden tijd over wordt gepraat, maar die duidelijk een belangrijke rol in het leven van Rabbit heeft gespeeld?
Alle familieleden gaan op hun eigen manier met de naderende dood van Rabbit om. Moeder Molly doet alles om ook maar iets van een genezing voor haar dochter te vinden, inclusief een gebedsgenezer opzoeken, die ze stiekem aan het bed van Rabbit een handoplegging wil laten doen.
“ ‘U herinnert zich mijn dochter Rabbit waarschijnlijk niet meer.’
‘Hoe zou ik die kunnen vergeten? Ze noemde me een charlatan en dreigde me te laten oppakken voor kwakzalverij en oplichterij.’
‘Goed geheugen,’ zei Molly. Verdomme. Maar Molly liet zich niet van de wijs brengen. ‘Nou ja, hoe dan ook, ze heeft kanker.’
‘Tja, wie niet?’ vroeg hij.
‘Wat?’
‘Prostaat.’
‘O. Wat erg.’ (…)
‘En u kunt uzelf niet genezen?’ vroeg Jack.
Natuurlijk kunt u zichzelf niet genezen, dacht Molly. Rabbit had gelijk. U bent een charlatan.
‘Zo werkt het niet.’
‘Kunt u nog wel genezen, ook al bent u ziek?’
‘Onder de juiste omstandigheden.’
‘Wilt u Rabbit een bezoek brengen?’
‘Wil ze dat dan?’
‘Eh, nee.’
‘Denkt u erover om haar te verrassen?’
‘We dachten erover om niets te zeggen. We wilden u naar binnen laten gaan als ze sliep.’
‘Beseft u dat de patiënt genezen moet willen worden om genezing te bewerkstellingen?’
‘Nou, ze wil wel genezen worden.’
‘Maar niet door mij.’
‘Het is niets persoonlijks.’ “
Ondanks dat deze gebeurtenis op je lachspieren werkt, voel je ook duidelijk de wanhoop bij Molly en Jack.
De 12-jarige dochter van Rabbit, Juliet, weet nog nergens van en denkt dat haar moeder alleen een gebroken been heeft en snel weer thuis komt. Ondertussen pendelt zij tussen het huis van haar oma en haar tante heen en weer. Ze heeft ook nog geen weet van de strijd die de familieleden ondertussen voeren over haar voogdij, als Rabbit straks is overleden. Iedereen wil Juliet namelijk graag in huis nemen, zelfs de bejaarde Molly en Jack.
Het verhaal van Rabbit en haar familie wordt afgewisseld met flash-backs uit Rabbit’s jeugd. Hier komt ook de mysterieuze Johnny ten tonele. Rabbit denkt veel aan hem in haar ziekbed, en stukje bij beetje komen we zo meer over hem te weten en wat hij voor Rabbit heeft betekend.
De 9 dagen van Rabbit Hayes is erg mooi geschreven in gemakkelijke, korte zinnen. Er zitten veel dialogen in, wat het geheel erg levendig maakt. Vooral de vloekende Molly komt op deze manier erg goed uit de verf.
De familie kan het allemaal wel erg goed met elkaar vinden, de liefde en saamhorigheid druipt er vanaf. Zelfs de moeilijke opvoedbare, puberende zoon van Grace heeft overal begrip voor en helpt waar hij kan. Dit geeft het verhaal een beetje een onrealistisch beeld.
De meeste boeken die het thema terminale kanker hebben, eindigen met veel emoties en tranen, zoals bijvoorbeeld “Komt een vrouw bij de dokter,” van Kluun. Zo niet bij De 9 dagen van Rabbit Hayes. Het verhaal wordt heel mooi en integer afgerond en laat je bijna met een glimlach achter.
