Een confrontatie met onverwerkt verdriet

De helft van mij – Nadine Swagerman – Kluitman – 298 blz.

Nadine Swagerman werkt als tekstschrijver, heeft haar eigen tekstbureau en is auteur van YA verhalen. Ze debuteerde in 2018 met de titel Eén waarheid en ontving hiervoor in 2019 de Jonge Jury Debuutprijs. Ze schreef twee korte verhalen voor de Kluitman-novellelijn en een YA roman.

De helft van mij is de eerste titel in de nieuwe Kluitmanlijn ‘Jij doet er toe’. In deze serie verschijnen boeken met belangrijke maatschappelijke en sociale thema’s. Verhalen waarin jongeren zich zullen herkennen en waar ze steun aan kunnen hebben. De uitgeverij wil ook lezers aantrekken die zo meer kennis over deze onderwerpen kunnen vergaren en hierdoor meer begrip krijgen voor mensen die in deze situaties terechtkomen. De boeken hebben een eigen logo en er zijn ook lesbrieven beschikbaar. De helft van mij maakte grote indruk op me en het boek legt de lat gelijk hoog voor andere delen die nog in deze reeks zullen verschijnen.

Inhoud: Sara woont met haar vader en hond Spot in een klein dorp. Als Sara voor school een opdracht krijgt om op een originele en creatieve manier zich te presenteren én met name of haar persoonlijke eigenschappen door nurture of nature zijn ontstaan, moet ze noodgedwongen terugkijken op het verlies van haar moeder toen zij negen jaar oud was. Weggestopte emoties, onverwerkt verdriet, pijn en boosheid komen weer in alle hevigheid naar boven. Met haar vader praat ze nooit over haar moeder en haar boosheid richt zij niet altijd op de juiste personen. Sara voelt zich alleen en onbegrepen. Jen, haar oude jeugdvriendin, komt weer in het dorp wonen en lijkt haar wel te begrijpen. Maar voor Sara is dit dubbel, omdat zij ook verwarrende gevoelens krijgt als ze bij Jen is. Ze weet niet goed wat ze met de signalen moet die zij denkt te ontvangen van Jen en moet haar best doen om weer zichzelf te kunnen en durven zijn.

Wat een mooi en toegankelijk geschreven verhaal. Er zit zoveel in! Vriendschap, jezelf durven zijn, verlies, verdriet, boosheid en eenzaamheid. Maar het gaat met name over rouw en het verwerkingsproces. Dat dit voor iedereen een persoonlijke beleving is en zolang mag duren als je nodig hebt. Je hoeft je niet te schamen als je nog steeds kampt met dit verdriet, ook al is het jaren geleden.

Swagerman heeft het karakter van Sara heel realistisch en eerlijk neergezet. De rollercoaster van emoties waar Sara in zit, is mooi en rauw weergegeven. De manier waarop de omgeving, ieder op zijn eigen manier, hiermee omgaat, heeft ook voldoende ruimte gekregen. Er is geen goed of fout hierin, maar het kan soms wel verkeerd uitpakken. Door verschillende situaties te belichten, vormt het verhaal een heel mooi geheel.

Het grootste deel speelt zich af in het heden. Af en toe ga je terug naar de negenjarige Sara, naar het moment van het ziekteproces van haar moeder en het afscheid nemen. Gezien door de ogen van Sara en hoe zij dit beleefde. Hierdoor gaat dit proces leven voor de lezer en kan je niet anders dan meeleven met Sara. Hoewel het onderwerp zwaar kan zijn, is het zo beschreven dat het niet beladen is en prettig om te lezen. Een verhaal dat mij raakte, wat ik in één keer uitlas en waarbij ik zelfs een traantje moest laten.

Conny Schelvis