Een parel

De hand van Mustang Sally – Eva Postuma de Boer – Ambo/Anthos – 288 blz.

Het gebeurt niet vaak, maar soms kom je een pareltje tegen. De hand van Mustang Sally is een ongekend schitterend juweel. Hoewel ik (tot mijn spijt) nog nooit iets van deze auteur heb gelezen, ben ik nu acuut fan. In dit boek maken we niet alleen kennis met het gezin van theaterkostuum ontwerpster Louise en beeldend kunstenaar Rijk en hun kinderen, maar ook met twee andere gezinnen die net als zij aan de dijk wonen. Meteen aan het begin van het verhaal (en via de flaptekst) weten we dat het ergste wat ouders kan overkomen is gebeurd, een kind wordt door een vrachtwagen aangereden en overleeft het niet. Deze verschrikkelijke gebeurtenis zal iedereen die er mee te maken heeft de rest van hun leven beïnvloeden. Eva Postuma de Boer grijpt de lezer vanaf de eerste letter bij de strot en laat niet meer los tot de allerlaatste letter is gelezen.

Een zin als:

‘…het kind dat zich zes jaar min één dag geleden had aangekondigd …’

hakt er met rauw realisme meteen in en hoewel ik gelukkig nooit zoiets vreselijks heb meegemaakt kon ik me precies voorstellen wat Louisa gevoeld moest hebben bij de zin:

‘… Ze brulde, laag, diep, aanzwellend …’

Welke invloed dit ongeluk heeft op hun gezin en op twee andere dijkgezinnen laat Eva Postuma de Boer zien door verschillende personen aan het woord te laten. Die perspectiefwisselingen zijn volkomen natuurlijk. Niet alleen de ouders en het zusje komen aan het woord, maar ook de vrachtwagenchauffeur die het kind heeft doodgereden, zijn zoon, het buurmeisje, het zusje van het buurmeisje en het troostkind Kjeld. Dit lijkt misschien veel, maar dat is het helemaal niet. De auteur weet elk personage een sterke, eigen, unieke stem mee te geven.

Als lezer kun je niet anders dan met ze meeleven, met ze meevoelen en ja, soms laat je misschien een traan. Vooral Kjeld heeft mij diep weten te raken, een jongen die zo op zoek is naar zichzelf en zo levensecht binnenkomt dat je hem meteen voor je ziet. Je hoort hem praten, lachen en je kunt niet anders dan hem in je hart sluiten. Eva Postuma de Boer weet wat ijzersterke karakters nodig hebben en zet ze op een haast filmische wijze neer. Dat gebeurtenissen van een dergelijke omvang generaties lang een traumatisch effect kunnen hebben, is nog te bedenken, maar ze zo hartverscheurend mooi en indrukwekkend opschrijven is aan slechts weinigen gegeven. Eva Postuma de Boer is er daar één van.

Susanne Koster