Hoe een burn-out je leven op zijn kop zet
De tropenjaren van de lintworm – Josine van Boxmeer – Palmslag- 158 blz.
Josine van Boxmeer (1987) is logopedist, datingcoach en krijgt in 2014 een burn-out. Ze is dan zesentwintig jaar. Ze heeft een druk bestaan, vliegt van de ene naar de andere afspraak, als ze overvallen wordt door slaapproblemen. De vermoeidheid neemt de overhand en haar leven staat op zijn kop. Dit verhaal gaat over de eerste twee en half jaar van die burn-out.
Ook in mijn eigen omgeving heb ik te maken met burn-out. Ik ben er zelf niet door getroffen, maar wilde er wel meer over weten om mij beter in de persoon die het betrof te kunnen verplaatsen. Het leesmateriaal wat ik hierover kon vinden was veelal klinisch en zelfs zeer kritisch. Het benoemde burn-out zelfs als een modeverschijnsel of iets dat niet bestond. Het zou een typische hype zijn van deze tijd.
Door het verhaal van Josine kreeg ik eindelijk een persoonlijk verhaal hierover te lezen. Op een boeiende manier met de nodige humor en kritische blik op haarzelf en haar omgeving vertelt ze haar verhaal en zet ze haar gevoelens op papier. Het is namelijk niet voor te stellen dat je zo moe kunt zijn dat je niet eens de puf hebt om van je stoel af te komen, dat je gewoon weg niet meer kunt functioneren en zelfs te moe bent om te slapen. Door dit nu vanuit het perspectief van iemand te lezen die het zelf heeft ondervonden geeft het een veel beter beeld van de impact van deze ziekte.
Ze omschrijft de burn-out als een lintworm die haar buik had leeg gevreten. Een lintworm die door bleef knagen en alle energie van haar opvrat. Dat lege, misselijkmakende gevoel met de combinatie van totale vermoeidheid is wat ze continu voelde. Nadat ze had toegegeven ziek te zijn was de weg naar herstel een logisch gevolg. Haar ervaringen met familie, vrienden en de professionele hulp beschrijft ze ook zonder een blad voor de mond te nemen. Vooral de zorg liet nog wel eens te wensen over.
Als iemand niet zichtbaar ziek is, wordt dit niet altijd serieus genomen. En zoals eerder gezegd wil niet elke zorgverlener burn-out erkennen. Door haar verhaal te vertellen hoopt ze mensen wakker te schudden zoals ze zegt in haar voorwoord, zodat hulp voor andere mensen met burn-out wat minder moeizaam zal gaan.
Na het voorwoord volgen er korte hoofdstukken die vlot weglezen en je een blik geven in het leven van iemand met een burn-out. Het boek heeft een open einde, de vermoeidheid is immers nog niet volledig verdwenen. Het heeft veel tijd nodig om te genezen, iets wat in de huidige maatschappij eigenlijk niet gegeven wordt. Als meer mensen – vooral hulpverleners – dit verhaal zouden lezen, bestaat er een kans dat de lijders aan burn-out meer tijd gegeven wordt om te genezen.
Conny Schelvis
