Intrigerende roman waarin fictie en realiteit in elkaar overlopen

De opwindvogelkronieken – Haruki Murakami – Vertaling: Jacques N. Westerhoven – Atlas Contact – 891 blz.

Misschien schrikt het aantal pagina’s een beetje af, maar het boek zal zeker indrukwekkend op de boekenplank staan. Ruim 6 centimeter dik is de roman De opwindvogelkronieken van de Japanse schrijver Haruki Murakami. Als je eenmaal begonnen bent met lezen, merk je echter niets meer van deze dikte. Murakami heeft wel vaker behoorlijke pillen geschreven, zoals Kafka op het Strand en zijn nieuwe trilogie 1Q84. Dikker is niet altijd beter, maar in dit geval is meer Murakami alleen maar meer leesplezier.

De opwindvogelkronieken bestaat zoals de naam het suggereert uit verschillende delen. Deze drie delen worden nog aangevuld door twee nawoorden van de auteur, op delen een en twee en op deel drie, en een nawoord van de vertaler. Het verhaal vertelt eigenlijk over een zoektocht, of misschien een aantal zoektochten.

De hoofdpersoon heet Toru Okada, hij leidt al zeven jaar een rustig en tevreden bestaan met zijn vrouw Kumiko. Op een gegeven moment raakt hij echter zijn kat kwijt, en vervolgens komt zijn vrouw ineens niet meer thuis. In zijn zoektocht naar de kat en zijn vrouw komt hij veel bizarre figuren tegen, onder andere een stel zweverige zussen, een vroeg volwassen tienermeisje, een oude soldaat die de slachtingen in China heeft overleefd en een heel duistere politicus.
Murakami maakt van de zoektocht een onderzoek naar de grenzen van het menselijk bewustzijn. Hoewel het verhaal zich in de ‘echte’ wereld afspeelt, gebeuren er soms bizarre dingen die als vanzelfsprekend worden opgevoerd.

“‘Natuurlijk hebben wij niet in werkelijkheid seks gehad,’ zei Kreta Kano. ‘Toen u ejaculeerde, deed u dat niet in mijn lichaam, maar in uw gedachten. Begrijpt u me? Die gedachten waren voor u gefabriceerd, maar desalniettemin delen wij de herinnering dat we samen seks hebben gehad.’ ‘Maar waar doe je zoiets voor?’ ‘Om kennis te vergaren,’ zei ze. ‘meer kennis, diepere kennis.’”

Het taalgebruik is simpel en direct, zoals hierboven te zien. Dit staat in contrast met de ingewikkelde verhaallijn en de magisch-realistische thema’s. Murakami maakt namelijk ook gebruik van de Chinees-Japanse geschiedenis. Deze historische feiten worden naadloos verweven met het fictionele verhaal. Hier komen soms gedetailleerde beschrijvingen van behoorlijk gruwelijke activiteiten bij kijken, zoals het levend villen van mensen. Seks wordt ook niet geschuwd en expliciet beschreven, maar het blijft discreet.

De opwindvogelkronieken is een intrigerend boek waarin fictie en realiteit steeds in elkaar overlopen. Het boek heeft een bonte verzameling aan excentrieke personages, een snufje seks en geweld en een vloeiende verhaallijn.

Li-Anne Krol