Ode aan de hulpverleners!
Maar ik heb helemaal geen centjes voor de begrafenis – 33 jaar ambulancehulpverlening – R.A. de Jong – Pumbo – 219 blz.
Soms komt een boek op een heel andere manier in je handen, dan normaal. Dit boek, door de Jong zelf ontworpen, heeft zo’n impact dat het een mooie recensie verdient. Een handreiking aan de “ontwetende” mensen die nu eens lezen wat zich afspeelt in zo’n ambulance. Misschien iets om aan te denken, als je weer leest dat hulpverleners lastig gevallen worden door onverlaten. Een mooie kijk op hoe het er aan toe gaat, voor, tijdens en na een rit.
Een vraag van mij over een medisch onderwerp op de sociale media bracht me vrijwel meteen naar Ronald de Jong. Ronald de Jong is auteur. Tevens is hij ambulancemedewerker/First Responder in regio Gelderland – Midden.
Voor mij de uitgelezen persoon om mij van een antwoord te voorzien. Tenminste, een kant en klaar antwoord op de vraag die ik stelde. Maar ik wilde meer horen. Over hoe het nou voelt, het werken in een ambulance. Emoties, hoogte- en dieptepunten. Al schrijvend naar elkaar kwam zijn boek naar voren: Maar ik heb helemaal geen centjes voor de begrafenis. Hierin beschrijft de Jong zijn ervaringen in de ambulance.
Niet lang hierna kreeg ik zijn paperback in handen. Een mooi boek vol verhalen over 33 jaar dienstverlening. Ik begon te lezen en kon het boek niet meer wegleggen. Een boek met een lach en een traan. En een laatste verhaal waarvan ik heel diep moest slikken…
Ronald de Jong start in de jaren zeventig zijn werkzaamheden in het ziekenhuis als broeder. Hij kwam al snel in contact met een ambulancemedewerker. In die tijd “werkte” het nog heel anders dan nu. De Jong heeft goed omschreven wat hij destijds meemaakte. Geleidelijk beginnen vervolgens de eerste verhalen. De Jong omschrijft casus na casus op een duidelijke, prettige wijze. Hij vertelt over mogelijke achtergronden, rauwe emoties, verdriet, soms opluchting en ook ongeloof over familie, artsen of de patiënt zelf.
Tussen de verhalen door geeft de Jong wat inside-informatie over hoe hij werkt met zijn collega’s en over hoe het er aan toe gaat op de meldkamer. Niet alleen de ritten worden beschreven, maar ook de collegialiteit, de samenwerking met artsen en het ziekenhuis komt naar voren. De Jong laat ook de nodige zelfspot naar voren komen, door te vertellen wat er kan gebeuren als hij of zijn collega zelf ziek zijn.
Mijn vraag over de emoties en gevoelens in een ambulance zijn zeker naar tevredenheid beantwoord. Maar ik heb helemaal geen centjes voor de begrafenis heeft me gepakt, geraakt en aan het nadenken gezet. Een goed boek, mooi geschreven in vlotte bewoordingen. Het is een eerlijk verhaal, onverbloemd verteld. Een verhaal waar menig relschopper iets van kan leren: blijf met je handen van onze hulpverleners af!
Kirstin Rozema