Opnieuw op bezoek bij de Anderen
Zwarte veren, de Anderen boek 2 – Anne Bishop – Vertaling: Valérie Janssen – De Fontein – 428 blz.
De uitgeverij heeft deze serie gelanceerd als een Urban-boeken. De verhalen spelen zich af in een herkenbare stedelijke hedendaagse setting waar je zomaar een vampier of weerwolf tegen het lijf kan lopen, met vrouwelijke hoofdpersonen die in de twintig zijn. Deze vrouwen hebben af en toe genoeg van hun baan, problemen met hun familie en proberen ondertussen ook nog eens de liefde te vinden, of vast te houden.
In het eerste deel, Rode letters, maken we kennis met Meg Corbyn. Zij is een “cassandra sangue’ een bloedprofeet, die de toekomst ziet elke keer als haar huid bloedt. Gevlucht voor de man die haar gave wil misbruiken om rijk te worden, komt ze terecht in het Stadspark van de Anderen, waar de menselijk wet niet geldt. Simon Wolfgard, gedaantewisselaar en leider van het Stadspark neemt haar in dienst als Contactmens. Hierbij wordt zij het aanspreekpunt van de mensen die de post in het Stadspark bezorgen, die zij weer naar de Anderen brengt.
Het eerste deel, waarbij je je al snel waant in een wereld vol vampiers, weerwolven en nog meer Anderen, heeft een goed einde. Het zou zowaar daar kunnen stoppen, maar een vervolg zou makkelijk in kunnen haken. Dat het vervolg er aan kwam dat weet je meteen daar het eerste hoofdstuk van het tweede deel al is toegevoegd.
In deel 2 is de 24-jarige Meg gesetteld in het Stadspark en doet ze haar best om een eigen leven op te bouwen. Voor zowel Meg als de Anderen is het zoeken naar evenwicht, want Meg is anders en geen Ander. De rust wordt verstoord als er een illegale drug opduikt die tot nietsontziende razernij aanzet, waarbij zowel bij de mensen als bij de Anderen slachtoffers vallen. De verhoudingen staat tussen beide partijen op scherp. Meg krijgt dromen over bloed en zwarte veren in de sneeuw en Simon Wolfgard, leider en Megs buurman moet uitzoeken of het over een herinnering gaat of over een profetie.
Zoals gezegd had het bij deel één kunnen stoppen maar was er ruimte voor een vervolg. Bij deel één had ik de kanttekening dat de tekst wat kinderachtig overkwam. Mijn idee is dat het door het vertalen van sommige namen naar het Nederlands gewoon anders klinkt dan in het Engels. Gekeken op de Engelstalige site van de schrijfster bevestigde dat mijn idee wel een beetje. Ook in dit deel speelt dat weer mee. Maar net als in het eerste deel lees je er op een gegeven moment overheen als je in het verhaal zit. Het verhaal begint vrij rustig en had voor mij wat sneller op gang mogen komen. Er zijn weer wat nieuwe figuren bijgekomen die goed worden geïntroduceerd en de hoofdfiguren krijgen wat meer diepgang wat ook wel prettig is. Sowieso is dit boek qua spanningsopbouw en inhoud naar mijn idee beter dan het voorgaande. Het is Anne Bishop gelukt om in dit deel nieuwe problemen aan te voeren, waardoor het toch weer nieuwsgierig maakt en de aandacht van de lezer vasthoudt.
Na een wat langzame start wandel je weer door het Stadspark, zijn er zelfs vlagen van herkenning uit het eerste deel en lees je heerlijk vlot door de rest van het verhaal. Wel jammer vond ik, dat de wolf-pup die een vrij grote rol in het eerste deel had, in het tweede deel nauwelijks ter sprake komt. Daarentegen krijgt de relatie tussen Meg en Simon steeds meer vorm. Mede door hun gestuntel is er ook de nodige humor in het verhaal, waardoor het geheel een heerlijk luchtig leesbare roman is geworden met wederom een einde wat alle kanten op kan gaan.
Het is aan te raden de boeken op volgorde te lezen en dit deel niet als los boek te kopen, omdat je dan te weinig achtergrond informatie mee krijgt en het boek niet zo kan beleven als wanneer je het eerste deel wel hebt gelezen. De schrijfster heeft nog drie delen in de planning, ik hoop dat ze dan wel origineel kan blijven, zodat ze de lezer kan blijven boeien.
Conny Schelvis
