Ouderwets huiveren
De vrouw in het raam – A.J. Finn – Vertaling Hien Montijn – Cargo – 411 blz.
A.J. Finn is het pseudoniem van een uitgever in New York. Na zijn studie was hij o.a. recensent van thrillers en redacteur bij een grote uitgeverij in London. Hij werkte met auteurs als Karin Slaughter, J.K. Rowling, Robert Galbraith, Nicci French en Patricia Cornwell. Een respectabele groep thrillerschrijvers die Finn vast hebben geïnspireerd. Ik denk dat het vaker voorkomt bij redacteuren, ze lezen een of meerdere thrillers en in hun hoofd ontstaat de kiem voor een nieuwe. Zo moet het bij Finn ook gebeurd zijn, maar dan is het nog de kunst om werkelijk een goed, spannend en coherent boek te schrijven, want ook al ken je de klappen van de zweep, het maken van een goed boek blijft gewoon werk waar je vaak veel doorzettingsvermogen en talent voor nodig hebt. Finn is er met zijn debuut, De vrouw in het raam, in geslaagd om de lezers ouderwets te laten huiveren.
De setting is simpel. Anna Fox, een psychologe verlaat nooit haar huis in de wijk Harlem in New York, omdat ze lijdt aan agorafobie, pleinvrees. De ziekte houdt in, dat patiënten niet of bijna niet buiten komen. Ze hebben o.a. angst voor de open ruimtes en grote mensenmassa’s. Mensen die eraan lijden krijgen angstaanvallen en gaan bijvoorbeeld hyperventileren als ze naar buiten moeten, in het ergste geval raken ze buiten bewustzijn.
Anna Fox woont alleen met haar kat Punch. Ze is gescheiden van haar man Ed en dochtertje Olivia met wie ze wel regelmatig contact heeft. Ze bewoont een groot huis van meerdere verdiepingen en heeft het souterrain verhuurd aan een knappe jongeman, David, die haar af en toe helpt met klusjes. Ze komt de dag door met haar werk als online psycholoog, ze helpt agorafobiepatiënten over de hele wereld met adviezen en steun, ze kijkt zwart-wit films (Hitchcock is favoriet), schaakt online en volgt Franse les. Ze houdt zich op de been met het slikken van kalmeringsmiddelen, slaaptabletten en angstremmers en sloten rode wijn. Die combinatie van alcohol en medicijnen kan nogal eens voor vervelende bijwerkingen, zoals hallucinaties, zorgen.
Met haar Nikon D5500 camera met Opteka-lens observeert ze haar overburen, de Millers, de Takeda’s en Henry en Lisa Wasserman. Op een dag komt er in een leegstaand huis aan de overkant een nieuw gezin te wonen, Alistair en Jane Russel en hun zoon Ethan. Kort nadat het gezin er is komen wonen, gaat Ethan bij Anna Fox langs met een cadeautje, een geurkaars die hij namens zijn moeder mag afgeven. Niet veel later komt Ethans moeder zelf langs. Anna Fox en zij hebben een leuke middag met veel wijn en potjes schaak.
Helemaal lekker loopt het niet in het gezin Russel. Anna hoort geschreeuw uit hun huis komen en een paar dagen later meent ze te zien dat Jane wordt neergestoken. Wie de dader is kan ze niet zien, maar ze vermoedt dat het Alistair moet zijn. Anna schakelt de politie in. De inspecteurs Little en Norelli doen onderzoek, maar al snel komen ze tot de conclusie dat er niets gebeurd kan zijn. Het gezin is compleet, Jane is helemaal niet dood. Het vreemde is wel dat de vrouw die beweert Jane Russell te zijn een heel andere is dan de vrouw die een middag met Anna heeft doorgebracht.
Finn heeft drie verhaallijnen in het boek aangebracht. De lijn van de moord, de lijn van Anna’s scheiding van haar man Ed en de lijn van haar werk als online-psychologe. Die lijnen spiralen om elkaar en aanvankelijk denk je, dat ze niet veel met elkaar te maken hebben, maar dat hebben ze wel degelijk. Finn weet door plottwists de lezer steeds op het verkeerde been te zetten. Het enige minder sterke punt vind ik de houding van de politie. Nadat blijkt dat het gezin Russell compleet is, doen ze verder geen onderzoek. Ze gaan ervan uit dat er niets is gebeurd, maar dat de moord een hallucinatie is geweest van Anna Fox. Er is zelfs helemaal niemand die haar gelooft, ook haar psychotherapeut en fysiotherapeut niet die haar thuis behandelen. Over de ontknoping kan ik uiteraard niets zeggen zonder de clou van het verhaal weg te geven. Een boek waarbij je, net als de films van Hitchcock, lekker kunt huiveren.
