Puber perikelen
Puber leaks (Wat wij werkelijk denken, terwijl jij denkt dat we niets denken) – Paul Bühre, 15 – Vertaling: Sylvia Wevers – Boekerij – 191 blz.
De Duitse Paul Bühre (15 jaar) moest tijdens zijn stage bij een krant een artikel schrijven over de dagelijkse beslommeringen en gedachten van een puber. Dit werd zo’n succes, dat hij meer stukjes is gaan schrijven en het is zelfs tot een boek gekomen.
“En wat vinden wij zombies nou echt belangrijk? Ons mobieltje? Een goede internetverbinding? Een McDonald’s in de buurt? Zijn er echt mensen die zo over ons denken? Die ons niet zien als mensen, maar als een plaag? Zo ja, dan wil ik hier eens en voor altijd duidelijk maken dat wij echte mensen zijn. Net zoals alle andere mensen hebben wij wensen en dromen en vooral een ziel. En dat we allemaal hetzelfde mobieltje hebben en ons min of meer hetzelfde kleden, betekent nog niet dat we één groot brein delen. We zijn zo verschillend als mensen nu eenmaal zijn, ook al doen we vreselijk ons best om dat te verhullen.”
Het boek heeft 12 hoofdstukken met elk een ander thema, zoals school, games, social media, drugs, seks en opvoedingsproblemen. Met veel humor vertelt hij over elk thema en wat “de gemiddelde puber” hierbij denkt en doet.
Zo is een klas volgens hem onder te verdelen in drie groepen:
A: de populaire kinderen
B: degenen die niet in A zitten
C: de meisjes
Over gewelddadige games heeft hij de mening dat dit echt niet tot werkelijk agressief gedrag leidt. “Van deze computerspelletjes word je dus net zo min een geweldpleger die een bloedbad op school aanricht als Farmville je ertoe aanzet om een vredig plattelandsleven te gaan leiden.”
Dat pubers altijd met koptelefoons op lopen heeft volgens Bühre twee redenen: het is cool, of de puber wil zich even afsluiten van de wereld om zich heen.
De puber Paul Bühre is geen betweterige wereldverbeteraar van vijftien jaar. In sommige hoofdstukken vind ik dat hij wel een hele brave jongen is, maar ook hij blijft liever lui op de bank zitten in plaats van te gaan demonstreren tegen kernenergie. En ook hij koopt zijn kleding bij H&M, ook al zijn de werkomstandigheden van de arbeiders dubieus.
De tekeningen in het boek heeft Bühre zelf gemaakt. Sommige zijn warrig van opzet en daar snap ik niet helemaal van wat hij ermee bedoelt, maar over het algemeen tekent hij erg leuk.
Als moeder van twee pubers (wel dochters, maar de strekking blijft hetzelfde), zijn sommige stukjes een eyeopener voor mij geweest. Mijn oudste dochter vond het boek ook erg leuk en herkende er veel in terug.
Iedereen die een puber in huis heeft en elke orthopedagoog zou naast de bekende literatuur over opvoeden, ook dit boek moeten lezen.
Erica Ganzevles
