Volhouden wordt beloond
Hutten bouwen – Sonja Schulte – Uitgeverij Passage – 198 blz.
In dit boek gaat de lezer met de auteur mee op vier verschillende reizen: Naar de bossen van Vlieland, Dartmoor, Engeland, Cesky Raj in Tsjechie en de Eifel. In de eerste reis zien we de hoofdpersoon alleen, in de andere reizen is zij met een vriendin, met een geliefde en tot slot met familie.
Wat wil de auteur mij vertellen?
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik heel erg moest wennen aan dit boek. Ik heb het verschillende keren weggelegd omdat ik me steeds afvroeg wat de auteur mij als lezer nou eigenlijk wil vertellen? Ik ben blij dat ik toch heb doorgezet en Hutten bouwen heb uitgelezen.
Vragen
Na het lezen van de eerste drie verhalen, bleef ik achter met heel wat vragen.
Hoeveel kan een mens nadenken? Hoeveel moet een mens nadenken? Hoeveel kan of moet een mens twijfelen bij het nemen van welke beslissing dan ook? Is het vele nadenken een last of een cadeau? Hoeveel zet je van die persoonlijke gedachten op papier? Hoe verloren kan een mens zich voelen? Hoeveel zijn de herinneringen daaraan waard? Hoe waar zijn je herinneringen? Hoeveel verander je in de loop der jaren? En hoeveel zijn die herinneringen dán nog waard? Zijn alle herinneringen gekleurd door het verleden en zijn die over tien jaar nog op dezelfde manier gekleurd? Welke verwachtingen worden waargemaakt en van welke verwachtingen neem je afscheid?
… Het is nooit in me opgekomen dat ik niet per se een zwakker mens ben …
Observaties
De auteur houdt van observeren, ze neemt dingen waar die een ander niet opvallen.
… De tomaat was doormidden gesneden en de beide helften waren met enige dwang op een gloeiend hete pan gedrukt, de man stond al klaar en keek toe hoe de tomaathelften meteen begonnen te sissen…
… Na het schapenveld was er een grote eikenboom en wat stenen in en op de grond en weer een hekje…
… Het snijden met een bot schilmesje, het roeren met een lepel in zink en op email, zout en peper en verder niets, alleen tomatenpuree…
Het vierde verhaal
De bosvakantie waarvan de hoofdpersoon zich het bos niet kan herinneren. Wel de tragische gebeurtenis. Die gebeurtenis wordt bijna terloops aangestipt in het vierde verhaal. Zo terloops, bijna tussen neus en lippen door, dat ik me in eerste instantie afvroeg of ik iets over het hoofd had gezien. Maar juist dat haast nonchalante, maakt dat het dubbel hard binnenkomt.
De beschrijving van de personen uit het gezin waar zij deel van uitmaakt, zorgt voor antwoorden die ik eerder niet vond.
… ‘Als je wilt, is alles een raadsel, dat houdt de pijn tegen en verzacht de impact van onbegrijpelijke gebeurtenissen die niet bedoeld zijn voor je brein…’
Rode draad
Rode draad in deze vier verhalen is het verdriet over een tragische gebeurtenis en over de (innerlijke) reis door het bos van herinneringen. Sonja Schulte heeft een geheel eigen stem, een die ik nog niet eerder ben tegen gekomen. Als je haar verhalen én jezelf de tijd geeft, kun je niet anders dan onder de indruk zijn van Hutten bouwen.
Boek bestellen!
