Waar is het plezier?
Wine UP! – Mieke Kosters & Yvanka van der Zwaan The House of Books – 235 blz.
Het boek Wine UP! is een verzameling blogs die eerder op de website www.wine-up.nl zijn verschenen. Er is ook een komische dramaserie van gemaakt op LINDA.TV.
Mieke Kosters en Yvanka van der Zwaan laten drie fictieve dames aan het woord, twee getrouwd en een gescheiden, alle drie met kinderen en 40+. De verhalen zijn gebaseerd op gesprekken die de schrijfsters hebben gehad met vriendinnen. Er worden rake observaties gedaan, bijvoorbeeld over hoe het in lange relaties gaat met de seks: het komt in een zware dip, er wordt vreemdgegaan en/of na een scheiding zit de seks weer helemaal in de lift.
Het fenomeen ‘de bonusmoeder’ komt voorbij (nieuwe partner van een gescheiden vader), de realisatie dat je zelf denkt dat je nog prima tussen de 20-ers past maar dat je inmiddels als ‘milf’ wordt begeerd door jonge jongens, je vader die je eeuwig als meisje blijft zien waar voor gezorgd moet worden en dat je datingadvies krijgt van je kapster.
De dames nemen zichzelf en van alles om hen heen op de hak: glutenhaters, quinoafetisjisten, Tinder. Soms is er een pijnlijke ontboezeming: dat het niet leuk is als je ouders alleen nog maar oog hebben voor je kinderen en jou straal voorbij lopen. Of pittige tieners die alles wat je doet en zegt bijzonder stom vinden. De 40-jarige Esmee krijgt van haar 11-jarige zoon een dag nadat ze een feestje heeft te horen: “Zo zeg, wat een dranklucht! Heb je gisteren weer lekker met je vriendinnen zitten comazuipen?”
Hoe 60-ers zich op Facebook gedragen is hilarisch om te lezen. Of het flirten in de sportschool, waarbij een gezicht je bekend voorkomt maar je kunt het niet plaatsen. “Ik heb een ijzersterk geheugen voor gezichten, alleen niet voor de herkomst” zegt de 41-jarige gescheiden Caro, om er door de heer in kwestie aan herinnerd te worden dat hij haar een leuk berichtje op Tinder had gestuurd, waarop zij hem geblockt had.
Ook erg grappig vond ik het fenomeen dat in een museum iedereen wegloopt met een bepaald stuk, maar stiekem niemand het begrijpt. “Kijk, dat vind ik dan weer interessante kunst: de kunst van vrouwen om zich zoveel bezig te houden met wat we horen te denken. Mooi toch, die vrouwen” zegt de superdrukke 42-jarige Anna.
De schrijfstijl is heel toegankelijk, populair. De tussenkopjes, die een blog aan leesbaarheid doen toenemen, vind ik in een boek juist nogal afleiden. Het voelt als spoilers die iets leuks verraden waar ik nog niet was aanbeland.
Wat ik ook jammer vind, is dat er zo weinig oprecht plezier in de blogs voorkomt. Er is veel (zelf-)spot en in het nawoord zeggen de schrijfsters dat ze veel plezier hebben gehad, maar in de blogs zie ik dat niet terug. Eén of twee keer doet of zegt een kind iets liefs of aardigs, maar verder komen de kinderen als keiharde criticasters aan het woord waarbij moeder nooit gespaard wordt. Waar is het plezier gebleven? Van je kinderen nieuwe liedjes leren en samen in de keuken staan dansen? Een nieuwe app als Snapchat door je kinderen uitgelegd krijgen en dat ze dan in een deuk liggen als je iets verkeerd doet en het dan nog een keer rustig uitleggen? Plezier hebben met je vriendinnen èn je kinderen? Dat alles miste ik in de blogs. “bekentenissen van vrouwen met een fantastisch rotleven” is de ondertitel van het boek. Maar van mij had de focus soms wat meer op het ‘fantastische’ en wat minder op het ‘rot’ mogen liggen.
Ghislaine Cals
