De Parade – Dave Eggers
Weergaloos goed uitgewerkt
In een naamloos land wordt na een decennium oorlog een nieuwe weg aangelegd die de twee helften van het land met elkaar moet verbinden. Twee buitenlandse werknemers zijn verantwoordelijk voor de voltooiing ervan.
Het boek begint met het voorstellen van de twee buitenlandse werknemers. De een is nummer vier en de ander is nummer negen. Om veiligheidsredenen wil het bedrijf alleen eenvoudige codenamen, het liefst cijfers. Die cijfers zorgen meteen voor een zekere afstandelijkheid, terwijl er toch direct een genegenheid en een soort mededogen ontstaat voor nummer vier. Je vraagt je daardoor meteen af wat een naam nu eigenlijk zegt, is een naam wel belangrijk?
Vier en Negen worden, zonder er zelf een keuze in te hebben, partners die voor hetzelfde (anonieme) bedrijf met een splinternieuwe machine, de RS-80 een snelweg moeten aanleggen van verafgelegen streken in het zuiden naar de noordelijke hoofdstad. Dit alles met als doel achterstandsgebieden te verbinden met het moderne noorden en een geplande parade van de overheid.
Vier heeft als bijnaam “De klok” en is de zeer ervaren. De aanleg van deze weg is zijn drieënzestigste opdracht. Bij hem gaat nooit iets fout, onderweg zijn er nooit problemen en hij haalt altijd de deadline. Hij praat niet met lokale bewoners, laat zich door niets en niemand afleiden, stopt de RS-80 alleen om te eten van het kant en klare voedsel dat het bedrijf hen heeft verschaft en om te slapen. Hij is vastberaden, tot op het halsstarrige af om zich aan de regels van het bedrijf te houden.
Negen daarentegen is volkomen chaotisch. Het is de bedoeling dat hij op zijn quad vooruitrijdt om eventuele obstakels te verwijderen zodat Vier ongestoord de weg kan aanleggen, maar dat is niet wat hij doet. Hij praat er vrolijk op los met de lokale bevolking, eet in obscure stalletjes langs de weg, laat zich in met vrouwen, komt te laat opdagen of komt een dag helemaal niet en brengt daarmee hen beiden in gevaar. Hij houdt zich absoluut niet aan het protocol en elke keer dat hij weer iets doet dat gevaarlijk is wordt Vier kwader en kwader. Tot er daadwerkelijk gevaar ontstaat en Vier niet anders kan dan hulp accepteren van lokale bevolking.
En dan het einde….. Godallemachtig, wat een einde! Het benam me de adem, liet me sprakeloos achter.
Wie denkt dat een klein boekje niet groots kan zijn, komt voor een uitzonderlijke verrassing te staan. De karakters van Vier en Negen zijn weergaloos goed uitgewerkt, de beschrijving van het land waardoor ze rijden, die grote verlatenheid, mistroostigheid en rode stoffigheid doen soms denken aan Stoner van John Williams. De hartelijke plaatselijke bevolking die zo ontzettend blij is met de aanleg van de nieuwe weg waardoor ze een stap kunnen zetten naar de modernere wereld, corruptie en diefstal, kortom, alles komt voorbij.
De Parade is een juweel dat schreeuwt om een verfilming!
