‘Whodunnit’ van een zeer ervaren schrijver
Moord in de Walburcht – Martin Koomen – Ellessy Crime – 210 blz.
Martin Koomen (1939) begon op zijn achttiende het serieuze deel van zijn loopbaan als leerling-journalist bij de Zwolse Courant. Hij werkte tien jaar bij Het Vrije Volk en dertig jaar als documentatieredacteur bij Vrij Nederland. In onder meer Het Vrije Volk en de Groene Amsterdammer publiceerde hij meerdere verhalen. In 1973 werd Koomens eerste boek Het ijzige zaad van de duivel uitgegeven. Inmiddels heeft hij tientallen boeken op zijn naam staan, variërend van romans, kronieken, thrillers en misdaadromans als Moord in de Walburcht.
Verborgen in bosrijk Aerdenhout staat een even kostbare als monsterachtige villa: de Walburcht. Deze vesting is eigendom van een magnaat uit de amusementsindustrie, een man die als een dictator heerst over televisieverslaafden, maar ook over zijn familieleden en huispersoneel. De stemming in zijn onderkomen is dan ook donker en zit vol raadselachtig onheil. Totdat de gelederen worden aangevuld met een jonge vrouw, Sandra. De spanningen in de Walburcht ontladen zich in een gewelddadige uitbarsting en dan is het haar onderzoekende geest die ervoor zorgt dat alle raadselen worden opgelost, al gaat dit gepaard met grote gevaren…
Wanneer televisiemagnaat Freddy Walhoek dood wordt aangetroffen, lijkt het in eerste instantie een natuurlijk dood. Maar toch zijn er verdachte omstandigheden rond zijn overlijden. Walhoek een man die gehaat en gevreesd wordt door bijna iedereen: collega’s, personeel, familie, oude ‘vrienden’. En allemaal hebben ze een motief. Koomen heeft dan ook een rasechte ‘whodunnit’ geschreven, waarbij je als lezer alsmaar door moet lezen om erachter te komen wat er die nacht allemaal is gebeurd op het terrein van de impostante villa. Het is aan hoofdpersoon Sandra om ons mee te nemen op de zoektocht.
De schrijver weet goed neer te zetten waarom men Walhoek liever dood dan levend ziet. Alleen zijn portret in de slaapkamer jaagt Sandra al de stuipen op het lijf. “Meneer Fred was levensgroot afgebeeld, in donkere tonen. Het leek of zijn grijze, doordringende ogen haar dwongen dichterbij te komen. En bij iedere stap die ze deed, werd hij niet alleen groter maar bovenal angstaanjagender. Hij keek wat je noemt gezagwekkend, als een alleenheerser. Opvallend was zijn zelfbewuste, kaarsrechte houding, en smadelijk de lip die hij vol minachting krulde. Toch scheen het vreeswekkende effect van de afgebeelde figuur bovenal te schuilen in de hypnotiserende blik die de autocraat op het dienstmeisje richtte. Het was een blik waarin een gesluierde dreiging broeide en die haar volgde in iedere richting waarheen ze zich bewoog.”
Het duurt even voordat je als lezer door de schrijfstijl van Martin Koomen heen weet te prikken. Het verhaal is af en toe erg ingewikkeld en de auteur heeft een indrukwekkende woordenschat. Koomen gebruikt af en toe zinnen als “Paula liet een flard ostentatief geschater horen; dan volgde haar antwoord”. Maar over het algemeen is Moord in de Walburcht goed te lezen. De hoofdstukken zijn qua lengte goed te overzien en het verhaal boeit.
Felice Beekhuis
