Wat meer pit had wel gemogen!
Fulltime tante – Bianca van Strien – Ellesy – 179 blz.
Bianca van Strien is in 1969 geboren in Maarssen en woonde tot haar 20e jaar in deze plaats. Nu woont ze Duitsland en werkt ze als Bachbloesem-consulente en als linedance-lerares. Ze schrijft korte verhalen en columns in diverse Duitse bladen. Ze heeft acht liefdesromans op haar naam staan.
Het boek Fulltime tante is haar achtste liefdesroman. Het is niet een genre dat mij direct aanspreekt, maar ik heb het een kans gegeven. Het verhaal begint met veel drama. Amber, die haar ouders en broer eerder is verloren door een ongeluk, heeft alleen nog haar zus, zwager en driejarig nichtje. Als ook deze volwassenen overlijden, moet zij de zorg voor haar nichtje Leyanne overnemen. En dat terwijl ze pas 22 is, een leuke baan heeft in een winkel, een fanatiek zwemster is en een oogje heeft op de knappe, zeer populaire Arjan.
Ik vond het begin nogal zwaar, er komt wel erg veel op haar pad. Maar de setting dat zij ongewild en met weinig mensen om op terug te vallen voor haar nichtje moet zorgen en daardoor haar eigen wensen op de achtergrond moet plaatsen, is een interessant gegeven en zorgt dat je mee kunt leven. De totale ontreddering die zowel haar als haar nichtje bij vlagen overvalt is realistisch beschreven.
De romantiek wordt door het verhaal heen vervlochten: Arjan, die een reputatie heeft als vrouwenverslinder, toont interesse in haar, zelfs nadat ze de zorg voor haar nichtje heeft gekregen. Hij komt in het leven van Amber en Leyanne, wat zij met de nodige terughoudendheid benadert. Ze is erg verliefd, maar ook bang dat hij toch zal vertrekken en dat ze dus weer iemand zal verliezen. Dit wordt goed uitgewerkt, ze heeft problemen om zichzelf en het meisje aan hem te laten hechten.
Wat ik jammer vind, is dat er geen echt conflict is in het verhaal. Een stevige ‘catfight’ met een van de oude vriendinnen die nog achter hem aan zit of een fikse ruzie tussen het stel had het verhaal meer pit gegeven en het karakter van Amber meer doortastendheid. Ze laat nu de dingen over zich heen komen, pakt de draad van haar leven zo goed mogelijk op en maakt er maar het beste van. Dat er toch nog geluk in haar leven komt is iets wat haar overkomt, niet iets wat ze afdwingt of waar ze voor vecht.
Qua stijl valt op dat er soms veel tijdversnelling is: ‘toen dit’, ‘toen dat’. Er wordt ook nogal veel verteld en weinig aan de verbeelding van de lezer overgelaten (show, don’t tell). De zinnen lopen soms wat stroef. Het verhaal is eenvoudig verteld, het perspectief blijft steeds bij Amber.
Het einde vind ik erg zoet, maar dat hoort natuurlijk wel bij een liefdesroman. Het feit dat Amber zich realiseert dat familieleden niet de enige mensen zijn waar je op terug kunt vallen en dat je met vrienden en een nieuwe liefde ook een hecht geheel kunt vormen, vind ik wel een hele mooie eindconclusie.
In zijn genre als liefdesroman en als chicklit is het een geslaagd boek. Voor mij had het wat pittiger gemogen, maar ieder zijn ding.
