Dromen waarmaken
Lucia Silvana Koopman, schrijversnaam Lucia Douwes Dekker(26 maart 1957) is tijdens een verlofperiode van haar ouders in Nederland geboren, om daarna met hen weer terug te keren naar Maleisië, waar haar vader werkte bij een groot internationaal grondstoffenbedrijf. Als klein meisje is ze uiteindelijk teruggekeerd naar Nederland. Na het behalen van haar mavodiploma is ze een jaar naar Schoevers gegaan om het secretaressediploma te halen. Daar ontdekte ze het gemak waarmee ze kon schrijven. Na haar opleiding werkte ze jarenlang bij haar vader in het bedrijf. Later zette ze zelf bedrijven op. Toen overleed plotseling in 2002 op 46-jarige leeftijd haar oudste zus. Haar dood deed haar realiseren dat de tijd ongenadig kan zijn. Tijd om de dromen te realiseren die ze altijd had gehad. Dat jaar nog begon ze met het raamwerk voor haar boek Onkwetsbare vrouwen. Daarna schreef De dans van de kakkerlak, De ijzeren dame en Aan de hemelpoort. In de zomer van 2016 is haar mijn vijfde roman verschenen: Ann Sophia, noblesse oblige.
Je vertelt op je website dat je na het overlijden van je oudste zus inzag dat je je dromen moest realiseren, namelijk het schrijven van boeken. Wilde je als kind al schrijver worden?
Ja, ik weet dat ik vanaf mijn achtste jaar al schrijver wilde worden.
Wat waren je favoriete boeken in je jeugd?
Ik ben opgevoed in een vrij christelijk dorp. De jeugdboeken die toen voorhanden waren, waren van de schrijver W.G. van Hulst. Van Bob, Bep en Brammetje, De kleine zwerver, Van drie domme zusjes. Verder las ik alles wat ik te pakken kon krijgen, soms ook wel niet geschikt voor kinderogen.
Schreef je als kind al verhaaltjes en gedichtjes?
Ik schreef toen al schriftjes vol kinderverhalen. Dichten is nooit mijn ding geweest.
Je geeft aan dat er een link is met de schrijver Eduard Douwes Dekker(Multatuli). Wat is die precies en denk je dat schrijven ook in de genen zit?
Eduard Douwes Dekker is een achteroudoom van mijn echtgenoot. Dus geen genetische overdracht, hoewel in mijn eigen familie het ‘hobbyschrijven’ in zowel mijn vaders als moeders kant zat.
Je zegt ergens dat je in elk boek een stukje van je leven verwerkt, is dat met Ann Sophia ook het geval?
Ja, ooit heb ik als gast van een groter schip ook een reis op de Middellandse Zee mogen maken. Ik denk dat veel van de observaties die Anne in het boek doet, voornamelijk van mijzelf zijn.
Hoe ben je op het idee van Ann Sophia gekomen?
Door mijn uitgeefster. Zij vertelde mij een verhaal over puissant rijke mensen die een verwarming in de oprit van hun huis hadden om ´s winters geen last van de sneeuw en gladheid te hebben. Deze hadden zij per ongeluk in de zomer laten aanstaan. De kwamen we op de vraag hoe overvloedig geld levens beïnvloed? Zelf kom ik uit een ondernemersfamilie, wij zijn geleerd geld te gebruiken om risico’s mee te nemen en te ondernemen. Voor ons geeft geld een mate van vrijheid en onafhankelijkheid. Maar ons is ook geleerd dat geld een zekere mate van verantwoordelijkheid met zich meebrengt naar je directe omgeving.
Is het na het schrijven moeilijk om een personage los te laten en je te focussen op een nieuw project?
Ja, maar ook weer een uitdaging.
Wie zijn je grote voorbeelden in het schrijversvak en wat zijn je inspiratiebronnen?
Mijn grote voorbeeld is Ian McEwan, deze man schrijft geen woord te veel of te weinig. Prachtige boeken met interessante onderwerpen. Mijn inspiratie komt uit de lucht vallen, dat is niet te voorspellen. Soms een klein voorvalletje, soms een artikel uit een tijdschrift of een verhaal wat iemand vertelt.
Heb je een schrijverscursus gevolgd?
Nee, daar ben ik te ongeduldig voor.
Hoe ga je bij het schrijven te werk? Maak je een schema en leg je de personages vast of werk je organisch?
Ik begin met een globaal verhaal en maak een soort schema. Maar deze blijken tijdens het schrijven zeer weerbarstig. Het verhaal gaat op een gegeven moment een eigen leven leiden en mijn schema begint dan te glijden. Dus ik denk eerlijk gezegd beide: en schematisch en organisch.
Heb je vaste schrijftijden en een vaste schrijfplek?
Ja, ik schrijf een uur of 3 à 4 per dag in mijn kantoortje, daar word ik niet gestoord door mijn honden (twee Jack Russels) die aandacht willen.
Ben je nu alweer met een nieuw boek bezig? Zo ja, kun je een tipje van de sluier oplichten?
Het volgende boek begint zich in mijn hoofd te vormen. Ik ben niet bijgelovig maar toch voelt iets voortijdig loslaten niet goed. Ik vertel zelfs nooit iets erover aan mijn eigen gezin.
Hier mag je nog iets zeggen dat je graag kwijt wilt.
Met Ann Sophia, noblesse oblige wil ik de lezers graag de ware essentie van Noblesse oblige meegeven: dat ieder talent of elke capaciteit die een mens bezit alleen gelukkig maakt als je deze ook kunt delen. Of het nu een talent is om muziek te maken, te schilderen, acteren, wiskundige problemen op te lossen, een bedrijf goed te managen of wetenschappelijke ontdekkingen te doen; je hebt er pas wat aan wanneer je het kunt delen.
